Lažni Neron ili Pseudo-Neron je naziv za nekoliko osoba koje su se na prostoru Rimskog Carstva između ljeta 69. i 89. godine izdavale za cara Nerona, svrgnutog i prisiljenog na samoubistvo godine 68. Historijski izvori u konkretnim slučajevima spominju tri osobe:

• Prvi Pseudo-Neron, rodom iz Ahaje u današnjoj Grčkoj, koji je ljeti 69. okupio sljedbenike među vojnim dezerterima te kraće vrijeme stvorio uporište na otoku Kitnos u Kikladima; brzo je uhvaćen i pogubljen od strane guvernera Kornelija Asprene;
• Terencije Maksim ili Drugi Pseudo-Neron (? - 81?), rodom iz Ponta u Maloj Aziji, koji je zahvaljujući vještom sviranju lira|lire i izuzetnom fizičkom sličnošću s bivšim carem okupio veliki broj sljedbenika te pokušao preuzeti vlast uz pomoć partskog kralja Artabana III; pogubljen nakon što je Artaban shvatio da ima posla sa varalicom;
• Treći Pseudo-Neron koji je također pokušao doći na vlast uz pomoć Parta i njihovog kralja Pakora II, je 88/89. izručen caru Domicijanu.

Brojnost lažnih Nerona, kao i glasine, odnosno proročanstva koja su se tumačila kao najava Neronovog povratka na vlast su doprinijele da se među Rimljanima, pogotovo nižim slojevima, proširi uvjerenje kako Neron nije mrtav i da će se jednog dana vratiti na carsko prijestolje; to je uvjerenje, sudeći po sv. Augustinu, bilo rašireno čak i u 4. vijeku. Moderni historičari vjeruju da je poslužilo i kao inspiracija za Knjiga otkrovenja|Knjigu otkrovenja, odnosno kršćanski koncept Antikrista.

Motiv lažnog Nerona je poslužio njemačkog književniku Lionu Feuchtwangeru da 1935. napiše roman Lažni Neron (Der falsche Nero) koji se smatra jednom od prvih književnih djela inspiriranih dolaskom na vlast Adolfa Hitlera.