Portugalska Zapadna Afrika ili Portugalska Angola su, oba, nazivi za portugalsku koloniju na području današnje samostalne Angole. Portugalski Imperij je područje Angole kolonizirao još 1575. godine, dok je ista svoju nezavisnost stekla 1975. godine, nakon 400 godina portugalske vladavine. Teritorij je kroz povijest mijenjao imena:
Historija portugalskog prisustva u Angoli datira još iz 1484. godine i ekspedicija koje je predvodio Diogo Cão. Kolonija je formalno uspostavljena 1575. godine, a na čelu iste bio je Paulo Dias de Novais. Njega je nakon smrti naslijedio Luís Serrão, kojega je nakon tri godine zamijenio André Ferreira Pereira. Iz Portugala je 1592. godine poslan kraljevski guverner, Francisco de Almeida, međutim, zbog otpora Portugalaca u Angoli opozvan je već sljedeće godine (1593.). Jerónimo de Almeida postaje te 1593. godine guverner Angole, ali nije dugo ostao na toj poziciji jer je 1594. godine poslan novi guverner, João Furtado de Mendonça, s velikom vojskom. Novi guverner, Manuel Cerveira Pereira došao je s vojskom do Cambambea, gdje je izgradio utvrdu.
Manuel Pereira Forjaz je postavljen 1607. za novog guvernera sa zadatkom da uhapsi Pereiru. Guverner Forjaz je lokalne afričke poglavice i njihove sunarodnjake stavio pod zaštitu portugalske krune, namečući im teške poreze. Ubrzo, Portugalci prave savez s afričkim plemenom Imbangala (1612.) i kreću u zajedničke napade na narod Mbundu. Godine 1615., Manuel Cerveira Pereira je po drugi put postavljen za guvernera i to s ciljem osvajanja Benguele. To je i ostvareno 1617. godine, u sklopu širenja Portugalaca južno od Luande. Sljedeće godine, Portugalci nastavljaju kampanju širenja svoje kolonije i napadaju Kraljevinu Ndongo. Godine 1621., guverner João Correia de Sousa je započeo nove pohode na lokalno stanovništvo.
Godine 1623., Nizozemci napadaju Luandu i privremeno zauzimaju Benguelu, koja je u to vrijeme bila centar trgovine robljem. I sljedeće godine, Nizozemci su pokušali preuzeti portugalske kolonije, ali bez uspjeha. Ipak, 1641. godine Nizozemci uspijevaju osvojiti Luandu i na području Angole uspostaviti koloniju Loango-Angola. Portugalci su 1648. godine vratili Angolu, ali su održali trgovinske odnose s Nizozemcima.
U narednom periodu, Portugalci napreduju prema unutrašnjosti i 1680. godine osnivaju Cacondu. Tridesetak godina kasnije, 1714. godine, osnivaju trgovačku ispostavu na ušću rijeke Lungwebungu u rieku Zambezi. Portugalske snage su proširile Angolu i južno od Benguele u XVIII. vijeku, a u XIX. vijeku su pokušali opkoliti i ostale oblasti. Tokom 1840. godine osnivaju Moçâmedes u južnoj Angoli kao dio pokušaja daljeg širenja kolonije. Grad je brzo narastao zahvaljujući emigrantima iz Brazila. Angola je izvozila robove sve do 1878. godine, kada je trgovina robovima zabranjena. Proizvodnja kave u Angoli započinje tridesetih godina XIX. vijeka i postaje najznačajnija privredna grana sve do sedamdesetih godina XX. vijeka, kada je otkrivena nafta. Osim toga u Angoli jača industrija gume i vlasti kolonije nameću carine na izvoz bjelokosti. Proizvodnja gume doživljava pravi procvat od 1880. godine.
Godine 1951., Angola, kao i Mozambik, dobivaju status prekomorske provincije. Nezadovoljni vladavinom Portugalaca, tokom šezdesetih godina XX. vijeka, formirano je nekoliko pokreta protiv portugalske vlasti. To je 1961. dovelo do rata za nezavisnost, koji je 1975. godine kulminirao Alvorskim sporazumom. Dana 11. studenog 1975., službeno je proglašena nezavisna Angola.
Vanjske veze
- Baynes, Thomas Spencer, ur. (1878), „Angola”, Encyclopædia Britannica, 9th ed., Vol. II, New York: Charles Scribner's Sons .
- Chisholm, Hugh; Phillips, Walter Alison, ur. (1911), „Angola”, Encyclopædia Britannica, 11th ed., Vol. II, Cambridge: Cambridge University Press .
.svg)
.svg)
