Penzija ili mirovina (nem. Pension < franc. pension, prema lat. pensio: vaganje; naplata, plaćanje), mesečna novčana naknada i druge beneficije na koje pojedinac stiče pravo po osnovu osiguranja za slučaj starosti, invalidnosti i smrti, a pod uslovima utvrđenim zakonom.^[1] Penzije se isplaćuju i posthumno u slučajevima kada naslednici i druge materijalno zavisne osobe nisu u stanju da se samostalno izdržavaju. Tako da u zavisnosti od uslova pod kojima je stečena, penzija može biti starosna, invalidska ili porodična.

Tradicionalno, penzijski fond je u domenu državnih izdataka, ali se liberalizacijom tržišta usluga sve više uključuju privatni fondovi osiguranja.^[2] To znači da osoba uplaćuje izvesnu sumu novca tokom svog radnog staža, a onda, kada ode u penziju dobija materijalnu nadoknadu na osnovu tih doprinosa. Osim novčane nadoknade, penzioneri mogu imati i druge povlastice, kao što je, na primer, pravo na manju cenu voznih karata u gradskom prevozu.^[3]

Postoje i slučajevi, kao u Australiji, na primer, da svi građani koji napune određeni broj godina stiču pravo na penziju. Nemačka je inače prva zemlja koja je uvela starosnu penziju 1889. godine.

U hrvatskom jezičnom standardu za penziju se upotrebljava riječ mirovina, za penzionera / penzionerku riječ umirovljenik / umirovljenica, za pridjev penzionerski riječ umirovljenički, a za glagol penzionisati riječ umiroviti, dok se riječi penzija, penzioner / penzionerka, penzionerski, penzionisati obično smatraju srbizmima. Ipak, razgovorno se penzionere / umirovljenike naziva – penzićima.