Jakov od Seruga (sirijski: ܝܥܩܘܒ ܣܪܘܓܝܐ, Yaʿqûḇ Srûḡāyâ; njegov toponim se također naziva i Serugh ili Sarug; cca. 451 – 29. novembar 521), također poznat i kao Mar Jacob, bio je sirijski pjesnik, svećenik i teolog koji se smatra najvećim sirijskim piscem od Efrema Sirina. Najpoznatiji je kao autor preko sedam stotina homilija (mêmrê, ܡܐܡܖ̈ܐ), od kojih se do danas očuvalo njih 225.

Rodio se u selu Kurtam na obali Eufrata, u drevnoj oblasti Serugh (današnji distrikti Suruç i Birecik u Turskoj). Nakon školovanja u Školi u Edesi je postao horepiskop (seoski episkop) svoje rodne oblasti. Njegovo stolovanje su obilježili bizantsko-perzijski ratovi koji su se vodili upravo na njegovom području, i u kojima je lokalno kršćansko stanovništvo teško stradalo od trupa zoroastričkog sasanidskog kralja Kavada I. Godine 519. je pak izabran za episkopa. Jakovov je život bio također bio u sjeni velikog raskola koji je zadesio kršćane u istočnim provincijama Bizantskog Carstva, odnosno njihovo odbijanje da pristanu na odluke Halkedonskog sabora; za Jakova je karakteristično da se u svojim homilijama odbio eksplicitno izjasniti o kristološkim pitanjima koje su bile temelj halkedonskog spora, te je tek naknadnim tumačenjima proglašen monofizitom i sljedbenikom Sirijske crkve.