Situacija po Švedsku je postala daleko ozbiljnija 1807., kad su tad ujedinjene Danska i Norveška objavile rat Švedskoj i tako je potpuno izolirale.[2] Ruska vojska pod zapovjedništvom generala Friedricha von Buxhöwdena prodrla je u Finsku 21. februara1808., iako su Rusi formalno objavili rat Švedskoj tek u aprilu. Šveđane je taj napad iznenadio, jer su u Finskoj imali samo par hiljada vojnika, oni su glavninu svojih snaga rasporedili na zapadu očekujući dansko-norveški napad.
Glavnina švedskih trupa pod zapovjedništvom generala Mauritza Klingspora poslana je u Österbotten (centralna Finska), ostavljajući samo nekoliko garnizona po glavnim švedskim fortifikacijama. Ruske trupe su u vrlo kratkom roku preuzele kontrolu nad južnom Finskom, nailazeći na slabašan otpor, na drugoj strani je jedan ešalon poslan da zauzme arhipelagÅland i otokGotland. Zbog tog je došlo do smjene na vrhu švedske vojske pa je za novog komandanta postavljen general Carl Johan Adlercreutz, on je do aprila pripremio protunapad, računajući na podršku (ustanak) lokalnog stanovništva. Na taj način je zaustavljen daljnji ruski prodor prema centralnoj Finskoj, a Šveđani su izvojevali dvije važne pobjede; Bitka kod Siikajokija (18. april) i Bitka kod Revolaxa (27. april).
Finalne bitke rata
U maju je švedska flota, uz punu podršku lokalnog stanovništva, nanjela novi poraz Rusima, prisilivši pritom na predaju kontingent poslan na Gotland. britanski kontigent poslan kao pomoć, pod zapovjedništvom generala Johna Moorea, uplovio je u göteborgškuluku26. maja, ali je zbog razvoja situacije na Iberijskom poluotoku (i navodnih neslaganja sa kraljem Gustavom IV), njegov najveći dio otplovio u Španjolsku.[2]
Nakon prethodnih poraza u aprilu, ruski kontingent generala Buxhöwdena dobio je značajna pojačanja, pa je nakon osiguranja mira u svojoj pozadini, krenuo sredinom augusta1808. u novu ofenzivu. Rusi su izvojevali važne pobjede u bitkama kod Kuortane (1. septembar), Salmia (2. septembar) i Oravainena (14. septembar), pa su unatoč poraza kog su pretrpili u Bitci kod Jutasa13. septembra od generala Georga Carla von Döbelna, natjerali Šveđane da se povuku iz Finske. Buxhoeveden je 29. septembra na početku zime potpisao primirje sa Šveđanima, zbog tog ga je carAleksandar I žestoko kritizirao, pa nakraju i smjenio. Na njegovo mjesto postavljen je general Gotthard Johann von Knorring, on je i pored pritiska koji su na njega vršili car i krugovi iz Sankt Peterburga da odmah nastavi ofenzivu na Švedsku, preko zaleđenogBotnijskog zaljeva, ipak odgodio sve operacije do marta1809. godine.
Ruski vojnici započeli su marš preko zaleđenog mora 13. marta, istog dana u Stockholmu, sa trona je zbačen Gustav IV u puču koji su organizirali oficiri nezadovoljni gubitkom Finske.[2] Na njegovo mjesto instaliran je njegov stric Karl XIII, četiri dana nakon tog ruski kontingent pod zapovjedništvom generala Pjotra Bagrationija prešavši preko zaleđenog mora u naletu je zauzeo arhipelagÅland. Drugi krak ruske vojske stigao je na taj način 19. marta do švedskog kopna, zaustavivši se na 70 km od Stockholma; Treći ruski kontingent, pod vodstvom generala Michaela Barclay de Tollya, premarširao je zaleđeni Botnijski zaljev na sjeveru i zauzeo Umeju24. marta, a slijedeći dan predao se garnizon koji je branio Tornio.
