Palaču je 1659. projektirao i počeo graditi Baldassare Longhena[1] po naružbi Leonarda Pesara, prokuratora Bazilike San Marco. Longhena je umro 1682. (iste godine kad i naručitelj Pesaro), tako da je nedovršenu palaču nastavio graditi njegov učenik i suradnik Gian Antonio Gaspari, strogo poštujući plan svog mentora i dovršio je skoro 30 godina kasnije tj. 1710. godine.[1][2] Iz porodice Pesaro bio je i mletačkiduždGiovanni Pesaro (1658–1659).[2]
Pogled na Ca' Pesaro iz kanala Rio di Noale
Nakon porodice Pesaro, vlasnici palače bili su porodica Gradenigo,[1] a nakon njih benediktinci koji su u palači uredili svoj konvent.[1] Početkom 19. vijeka palača je postala posjed porodice Bevilacqua, posljednja vlasnica Felicita Bevilaqua La Masa poklonila je 1899. testamentom palaču gradu Veneciji, uz uvjet da se koristi za umjetnost.[1]
Arhitektura
Palača ima pet etaža koje se vide tek s boka. Glavna fasada od bijelog mramora prema Kanalu Grande, izgleda kao da ima tri etaže, visoko rustikalno prizemlje ima mezanin i veliki portik prema kanalu. Prvi i drugi kat palače sa sedam velikih prozorskih otvora s lunetama flankiranih dupliim pilastrima gotovo su identični. Od nekad bogato opremljene unutrašnjosti palače nije ostalo gotovo ništa, tek mali tragovi fresaka i kiparske dekoracije.
Ca' Pesaro danas
Muzej moderne umjetnosti
Od 18. maja1902., grad Venecija je smjestio u palaču Pesaro Gallerie internazionale d'arte moderna (današnji muzej), koja do tada nije imala stalnog sjedišta. Ona se prostire u prizemlju i prvom katu palače.
Unutrašnjost muzeja moderne umjetnosti u Ca' Pesaro
Na trećem katu palače smješten je od 1928. muzej Orijentalne umjetnosti (Museo d'Arte Orientale).[3] On ima oko 30.000 predmeta, većinom iz Japana, te nešto iz Kine i Indonezije (oklope, mačeve, porculan, slike i crteže Koryusai, Harunobu, Hokusai i drugih). Većina izložaka je iz zbirke koju je za svog boravka po Aziji prikupio Enrico II, vojvoda od Bardija (Bourbon-Parma).[3]
