Štrajk muzičara (engleski: Musicians' strike), Zabrana snimanja (engleski: Recordings ban) ili Bojkot snimanja (engleski: Recordings boycott) je naziv za veliki štrajk američkih zabavnih muzičara koji je trajao od augusta 1942. do novembra 1944. godine, a tokom koga su muzičari, organizirani u sindikat Američke federacije muzičara (AFM) odbijali snimati nove gramofonske ploče, nastojeći od vodećih diskografskih kuća ishoditi veće tantijeme, odnosno isplatu naknade za izvođenje pjesama i kompozicija u radio-programu. Predsjednik sindikata James Petrillo štrajk najavio 18. decembra 1941. godine, usprkos toga što su SAD ušle u drugi svjetski rat i što je veliki dio javnosti štrajkanje u takvim okolnostima smatrao neprimjerenim; usprkos pritisaka, štrajk je započeo. Diskografske kuće i radio-stanice su se štrajku nastojale suprotstaviti koristeći arhivske snimke, a od 1943. godine koristeći prateće vokale umjesto orkestara kao pratnju svojih najpopularnijih pjevača; usprkos toga se ispostavilo kako se fond starih ploča potrošio. Dio diskografskih kuća je na kraju kapitulirao i pristao na Petrillove zahtjeve. Petrillo je sa štrajkom nastavio čak i kada je arbitraža Rooseveltove administracije presudila u korist diskografskih kompanija. Na kraju su 11. novembra 1944. RCA Victor i Columbia Records potpisale sporazum sa AFM kojim je štrajk okončan. AFM će četiri godine pokrenuti sličan štrajk kada su spornima postale izvedbe pjesma i kompozicija na novom mediju televizije.
Muzičarski štrajk je, iako je završio pobjedom sindikata, za posljedicu imao sumrak tzv. big bandova (velikih orkestara), s obzirom da su se diskografske kuće orijentirale na pojedinačne pjevače i vokalne sastave, a što će imati značajne posljedice za razvoj zabavne muzike 1950-ih i 1960-ih.
Vanjske veze