Сандугачлар ияләшкән су эчәргә миләштән.
Кайгырларым бетәр иде сине куреп сөйләшсәм.

Кушымта: Эх, тала, тала, тала, тала ике беләгем.
Нигә тала, нигә яна икән минем йөрәгем?

Агыйделгә басма салдым каенын сайлап кына.
Яннарыңа барыр идем кош булып сайрап кына.

Агыйделкәйне кичкәндә, җырлыйм ишкәк ишкәндә.
Өзелә үзәк, яна йөрәк, җаныем искә төшкәндә.

Агыйдел суы тирбәлә уртасында сал булса.
Суга салсаң, калкып чыгар безгә насыйп яр булса.

Соловьи приловчились пить воду с рябины
Мои печали закончились бы, если бы поговорила с тобой.

Припев: Устали, устали мои запястья. (от гребли)
Но почему же устало, почему горит моё сердце?

В Агидели выложила подмости выбирая только березу,
Пришла бы к тебе подпевая, как птица.

Пересекая Агидель гребя веслами пою,
Ревет внутри, горит сердце, когда вспоминаю родную душу(любимого).

Агидель рябит, если плот в середине.
В воду положишь - всплывет, если нам написан общий берег. (в значении суждено быть вместе)