Najprawdopodobniej śmierć Adolfa Hitlera nastąpiła 30 kwietnia 1945 r. ok. godziny 15:30 w jego gabinecie w tak zwanym bunkrze Führera pod ogrodem Starej Kancelarii Rzeszy w Berlinie przy Wilhelmstraße 77. Wkrótce po tym, ciała jego i żony – Evy Braun, zostały spalone u wyjścia ewakuacyjnego bunkra przez najbliższych współpracowników Hitlera przy użyciu około 160 litrów benzyny[1].
Uważa się, że przyczyną śmierci Hitlera mogły być:
Oficjalnie ciała Adolfa i Evy nie znaleziono, co stało się pożywką do podsycanych przez samego Stalina spekulacji, o rzekomej ich ucieczce do Ameryki Południowej czy Hiszpanii[5].
W rzeczywistości, jeszcze w maju 1945 Smiersz przeprowadził identyfikację jedynych materialnych pozostałości po Evie Braun i Adolfie Hitlerze – fragmentów uzębienia znalezionych w nieznanych do tej pory okolicznościach[6]. Materiałów tych wówczas nie opublikowano.
W maju 1946 tajna ekipa NKWD[7] przeprowadziła pierwsze od końca wojny i jedyne badanie kryminalistyczne miejsca śmierci Hitlerów, w toku którego w miejscu śmierci Adolfa Hitlera stwierdzono:
Na podstawie dużej liczby rozbryzgów i strużek krwi na sofie należy wnioskować, że zranieniu towarzyszyło wydatne wynaczynienie, wobec czego należy je określić jako zagrażające życiu. W momencie zranienia dana osoba musiała siedzieć w prawym rogu sofy, przy poręczy [...]. Uszkodzenie głowy było następstwem strzału w głowę, a nie uderzenia ciężkim przedmiotem [...]. Po zranieniu w głowę, ranny stracił przytomność i przez jakiś czas trwał nieruchomo w pozycji siedzącej z głową przechyloną ku prawej poręczy[7].
Ponieważ materiał ten nie potwierdzał oficjalnej wersji samobójstwa przez otrucie, został bezterminowo utajniony[7]. Dotarcie do niego stało się możliwe dopiero w połowie lat 90. XX wieku.
Również w roku 1946 i również przez Rosjan znalezione zostały fragmenty kości, w tym czaszki Führera (jak wówczas sądzono). Na rozkaz Stalina utajniono historię śmierci Adolfa i Evy Hitlerów oraz ich pochówku, celowo wprowadzając w błąd Amerykanów i Anglików konfabulując inne scenariusze losów Hitlera. Nawet podczas konferencji w Poczdamie w lipcu 1945 na pytanie Churchilla i Trumana: „Czy znaleźliście szczątki Hitlera?” Stalin okłamywał sojuszników. Pozostała część nadpalonych szczątków Adolfa Hitlera i Ewy Braun została pochowana w nieoznaczonym miejscu w lesie znajdującym się w radzieckiej strefie okupacyjnej pod miastem Rathenow[8].
Obrazek autorstwa amerykańskich służb specjalnych ukazujący możliwy wygląd Hitlera w przypadku jego ucieczki wykonany w 1944 roku
W kwietniu 1970 ówczesny szef KGB – Jurij Andropow, za zgodą Komitetu CentralnegoKPZR, nakazał ekshumację, spalenie pozostałych nadpalonych szczątek a następnie wrzucenie prochów do jednej z niemieckich rzek[8][7]. Zachował się jedynie fragment czaszki i fragment szczęki. W roku 2009 fragment czaszki miał zostać zbadany przez amerykańskiego archeologa. Według niego ten fragment czaszki nie należał do Hitlera, lecz do kobiety w wieku 20–40 lat[9]. Choć Rosjanie zaprzeczyli jakoby amerykański archeolog miał zgodę na badania czaszki to jednak na nowo rozgorzała dyskusja o śmierci Hitlera[8].
W 2017 roku, po uzyskaniu specjalnej zgody, fragment czaszki obejrzał a także zbadał zachowany fragment szczęki francuski paleopatolog Philippe Charlier z Raymond Poincaré University Hospital. Jego badania fragmentów mostka w Moskwie, porównanie mostka ze zdjęciem rentgenowskim głowy Hitlera wykonanym po zamachu w Wilczym Szańcu (20 lipca 1944) oraz przeprowadzone we Francji badania mikroskopem elektronowym dwóch kruszyn płytki nazębnej (wywiezionych za zgodą Rosjan do Francji) dowiodły z niemal stuprocentową pewnością, że szczęka przechowywana w Moskwie należała do Adolfa Hitlera[8].
↑Śmierć Hitlera; materiały Smierszu zebrane bezpośrednio po zdobyciu Berlina w poszukiwaniu Hitlera, pod redakcją W.K. Winogradow, J.F. Pogonyj i N.W. Tiepcow, Wydawnictwo Amber, 2006, ISBN 83-241-2694-1.
↑ abcdTeczka Hitlera; materiały wieloletniego śledztwa utajnionego przez Stalina (ДЕЛО Но-1-Г-23), pod redakcją Henrik Eberle & Matthias Uhl, Wydawnictwo Świat Książki, 2005, ISBN 83-247-0047-1.
