Od Łomnickiej Kopy w kierunku Doliny Małej Zimnej Wody na południowy zachód odchodzi niewielka grań boczna. Na stronę tej doliny Łomnicka Kopa opada stromym urwiskiem, a w kierunku Doliny Łomnickiej piarżysto-skalistym zboczem. Od grani południowo-zachodniej poniżej szczytu odgałęzia się wybitny filar, niżej przekształcający się w Capią Grzędę. W jego górnej części można wyróżnić przełączki: Wyżni Capi Przechód i Niżni Capi Przechód. Właściwa południowo-zachodnia grań Łomnickiej Kopy stanowi orograficznie lewe, północno-wschodnie obramowanie Siklawicznego Żlebu. Znajdują się w niej trzy przełączki: Wyżni Łomnicki Przechód, Pośredni Łomnicki Przechód i Niżni Łomnicki Przechód. W dolnej części grań opada do Wielkiego Upłazu. W południowej ścianie Łomnickiej Kopy wyodrębniają się trzy żebra. Lewe z nich oddziela od siebie Siklawiczny Żleb i Mały Siklawiczny Żleb, natomiast najdłuższe jest żebro środkowe, w którym znajdują się Kapliczka i Łomnicka Próba[2].
Łomnicka Kopa jest obecnie wyłączona z ruchu turystycznego. Z racji swojej łatwej dostępności, przede wszystkim z Łomnickiej Przełęczy, Łomnicka Kopa była jednak odwiedzana przez turystów od dawna. Już w 1820 r. bliżej nieznani turyści węgierscy dokonali na nią wejścia. Było to pierwsze znane wejście w celach turystycznych. Najprawdopodobniej jeszcze wcześniej odwiedzali ją myśliwi i poszukiwacze skarbów[2].
↑Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania. Brak numerów stron w książce
↑ abcdWitold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXI. Klimkowa Przełęcz – Łomnicka Grań. Warszawa: Sport i Turystyka, 1977, s. 167–180.
↑Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 418. ISBN 83-01-13184-5.