ZiŁ-111 był następcą modelu ZiS-110 jako luksusowej limuzyny dla najwyższych władz państwowych i partyjnych ZSRR. Mimo że ZiS-110, którego nadwozie zostało skopiowane z amerykańskiego Packarda z 1942 roku, w latach 50. wyglądał już archaicznie, dopiero nowy radziecki przywódca Nikita Chruszczow dostrzegł potrzebę zamiany reprezentacyjnego samochodu[5]. Pierwszy projekt nadwozia ZiŁa-111 z 1956 roku, o nazwie Moskwa (autorstwa Walentyna Rostkowa), nie został zaakceptowany. Autorem ostatecznego projektu karoserii był projektant zakładów GAZ Lew Jeriemiejew, który stworzył także podobną, lecz nieco mniejszą Czajkę. Nadwozie 111, w stylu "aerokosmicznym"[5], nawiązywało swoim wyglądem do amerykańskiej mody samochodowej połowy lat 50., będąc podobne zwłaszcza do modeli Packarda z lat 1955-1956[6] (w celu zapoznania się ze światowymi trendami, władze radzieckie zakupiły kilka modeli samochodów amerykańskich, w tym Packard Carribean Convertible i Packard Patrician z 1956 r.)[5]. Seria przedprodukcyjna została wypuszczona w 1957 roku, a produkcja na niewielką skalę (średnio 12 na rok) ruszyła od listopada 1958 i trwała do grudnia 1962[5]. ZiŁ-111 był dostępny jako 4-drzwiowy sedan. Do napędu użyto nowo skonstruowanego silnika V8 o pojemności sześciu litrów konstrukcji ZiŁ. Moc przenoszona była na oś tylną poprzez 2-biegową automatyczną skrzynię biegów (wzorowaną na amerykańskiej transmisji PowerFlite Chryslera[5]). Powstały także warianty 111A – wyposażony w klimatyzację (różniący się mniejszą, niepanoramiczną szybą tylną z powodu konieczności umieszczenia w słupkach kanałów powietrza) oraz 111W (ros. 111В) – z nadwoziem typu kabriolet (zbudowany w liczbie 12 sztuk w latach 1960-1962)[4].
W roku 1962 samochód przeszedł zmianę wyglądu nadwozia, zgodnie z ówczesną modą amerykańską. Zmodyfikowany model, produkowany od grudnia 1962, oznaczono jako 111G (ros. 111Г)[7]. Pas przedni nawiązywał do Cadillaców z lat 1961–62, pas tylny zaś (szczególnie podwójne światła) do samochodów Mercury z lat 60[3]. Również ten model miał swoją wersję kabrioletu, ZiŁ-111D, zbudowaną w liczbie 8 sztuk[7]. Dwa z ośmiu wyprodukowanych egzemplarzy znajdują się na terenie Polski, pierwszy znajduje się w Katowicach w kolekcji Old Timers Garage[8], drugi natomiast znaleźć można w Muzeum Broni Pancernej w Poznaniu[9].
Łącznie w latach 1958-1967 zbudowano 112 samochodów ZiŁ-111 wszystkich modeli, w tym tylko 26 ZiŁ-111G[7].
Na bazie modelu ZiŁ-111, powstał udany mikrobus o awangardowej stylistyce, ZiŁ-118 Junost (Młodość), lecz z powodu nikłego zainteresowania władz wyprodukowano jedynie 20 egzemplarzy[10].
W odróżnieniu od poprzedniego reprezentacyjnego modelu ZiS-110, który był używany jako samochód służbowy dla stosunkowo szerokiej elity władz partyjnych i państwowych, a także istniał w wersji taksówki i sanitarki, ZiŁ-111 miał ściśle ekskluzywny charakter i dostępny był wyłącznie dla najwyższych władz radzieckich, nie niższej rangi, niż członków Politbiura KC KPZR[10]. Samochody te otrzymywały także niektóre głowy zaprzyjaźnionych państw, m.in. kabriolety ZiŁ-111D zostały podarowane Erichowi Honeckerowi i Fidelowi Castro[7]. Samochód ZiŁ-111 został następnie zastąpiony przez model ZiŁ-114.
