PROFILPELAJAR.COM

ZiŁ-111
	; ZiŁ-111W - wersja cabrio
Producent	ZiŁ
Zaprezentowany	1957
Okres produkcji	1958–1967
Miejsce produkcji	ZSRR, Moskwa
Poprzednik	ZiS-110
Następca	ZiŁ-114
	Dane techniczne
Segment	F
Typy nadwozia	4-drzwiowy sedan; 4-drzwiowy kabriolet
Silniki	V8 6,0 l 200 KM
Skrzynia biegów	2-biegowa automatyczna
Napęd	tylny
Długość	6140 mm; 6190 mm (111G)
Szerokość	2040 mm; ? mm (111G)
Wysokość	1640 mm
Rozstaw osi	3760 mm
Masa własna	2550 kg; 2815 kg (111G)
Zbiornik paliwa	80 l; 120 l (111G)
Liczba miejsc	7
	Dane dodatkowe
Pokrewne	ZiŁ-118 Junost
	Multimedia w Wikimedia Commons

ZiŁ-111 – luksusowy samochód osobowy produkowany przez radziecką firmę ZiŁ w latach 1958–1967^[4].

Historia

ZiŁ-111 był następcą modelu ZiS-110 jako luksusowej limuzyny dla najwyższych władz państwowych i partyjnych ZSRR. Mimo że ZiS-110, którego nadwozie zostało skopiowane z amerykańskiego Packarda z 1942 roku, w latach 50. wyglądał już archaicznie, dopiero nowy radziecki przywódca Nikita Chruszczow dostrzegł potrzebę zamiany reprezentacyjnego samochodu^[5]. Pierwszy projekt nadwozia ZiŁa-111 z 1956 roku, o nazwie Moskwa (autorstwa Walentyna Rostkowa), nie został zaakceptowany. Autorem ostatecznego projektu karoserii był projektant zakładów GAZ Lew Jeriemiejew, który stworzył także podobną, lecz nieco mniejszą Czajkę. Nadwozie 111, w stylu "aerokosmicznym"^[5], nawiązywało swoim wyglądem do amerykańskiej mody samochodowej połowy lat 50., będąc podobne zwłaszcza do modeli Packarda z lat 1955-1956^[6] (w celu zapoznania się ze światowymi trendami, władze radzieckie zakupiły kilka modeli samochodów amerykańskich, w tym Packard Carribean Convertible i Packard Patrician z 1956 r.)^[5]. Seria przedprodukcyjna została wypuszczona w 1957 roku, a produkcja na niewielką skalę (średnio 12 na rok) ruszyła od listopada 1958 i trwała do grudnia 1962^[5]. ZiŁ-111 był dostępny jako 4-drzwiowy sedan. Do napędu użyto nowo skonstruowanego silnika V8 o pojemności sześciu litrów konstrukcji ZiŁ. Moc przenoszona była na oś tylną poprzez 2-biegową automatyczną skrzynię biegów (wzorowaną na amerykańskiej transmisji PowerFlite Chryslera^[5]). Powstały także warianty 111A – wyposażony w klimatyzację (różniący się mniejszą, niepanoramiczną szybą tylną z powodu konieczności umieszczenia w słupkach kanałów powietrza) oraz 111W (ros. 111В) – z nadwoziem typu kabriolet (zbudowany w liczbie 12 sztuk w latach 1960-1962)^[4].

W roku 1962 samochód przeszedł zmianę wyglądu nadwozia, zgodnie z ówczesną modą amerykańską. Zmodyfikowany model, produkowany od grudnia 1962, oznaczono jako 111G (ros. 111Г)^[7]. Pas przedni nawiązywał do Cadillaców z lat 1961–62, pas tylny zaś (szczególnie podwójne światła) do samochodów Mercury z lat 60^[3]. Również ten model miał swoją wersję kabrioletu, ZiŁ-111D, zbudowaną w liczbie 8 sztuk^[7]. Dwa z ośmiu wyprodukowanych egzemplarzy znajdują się na terenie Polski, pierwszy znajduje się w Katowicach w kolekcji Old Timers Garage^[8], drugi natomiast znaleźć można w Muzeum Broni Pancernej w Poznaniu^[9].

Łącznie w latach 1958-1967 zbudowano 112 samochodów ZiŁ-111 wszystkich modeli, w tym tylko 26 ZiŁ-111G^[7].

Na bazie modelu ZiŁ-111, powstał udany mikrobus o awangardowej stylistyce, ZiŁ-118 Junost (Młodość), lecz z powodu nikłego zainteresowania władz wyprodukowano jedynie 20 egzemplarzy^[10].

W odróżnieniu od poprzedniego reprezentacyjnego modelu ZiS-110, który był używany jako samochód służbowy dla stosunkowo szerokiej elity władz partyjnych i państwowych, a także istniał w wersji taksówki i sanitarki, ZiŁ-111 miał ściśle ekskluzywny charakter i dostępny był wyłącznie dla najwyższych władz radzieckich, nie niższej rangi, niż członków Politbiura KC KPZR^[10]. Samochody te otrzymywały także niektóre głowy zaprzyjaźnionych państw, m.in. kabriolety ZiŁ-111D zostały podarowane Erichowi Honeckerowi i Fidelowi Castro^[7]. Samochód ZiŁ-111 został następnie zastąpiony przez model ZiŁ-114.

Dane techniczne ('67 111G)

Silnik

V8 6,0 l (5980 cm³), 2 zawory na cylinder, OHV
Układ zasilania: gaźnik
Średnica cylindra × skok tłoka: 100 mm × 95 mm^[1]
Stopień sprężania: 9,0:1
Moc maksymalna: 200 KM (147 kW) przy 4200 obr./min^[1]
Maksymalny moment obrotowy: 442 N•m przy 2200 obr./min

Osiągi

Przyspieszenie 0–100 km/h: 23 s^[6]
Prędkość maksymalna: 170 km/h^[1]
Średnie zużycie paliwa: 19 l / 100 km (przy 60 km/h)^[1]

Inne

Promień skrętu: 7,5 m^[1]^[11]
Koła: 8,90x15^[1]
Rozstaw kół:
- Oś przednia: 1570 mm^[1]
- Oś tylna: 1650 mm^[1]
Zawieszenie:^[5]
- przednie: niezależne, wahaczowe, z dwoma pionowymi sprężynami cylindrycznymi, hydrauliczne amortyzatory dźwigniowe
- tylne: oś sztywna, podłużne resory półeliptyczne, hydrauliczne amortyzatory teleskopowe podwójnego działania

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ZiŁ-111, Awtolegiendy SSSR, nr 49, s.14.
↑ ^a ^b ZiŁ-111G/111D, Awtolegiendy SSSR, nr 29, s.14.
↑ ^a ^b ZIL-111. [w:] Old Russian Cars [on-line]. [dostęp 2011-01-23]. (ang.).
↑ ^a ^b ZiŁ-111, Awtolegiendy SSSR, nr 49, s.15.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ZiŁ-111, Awtolegiendy SSSR, nr 49, ss.3-6.
↑ ^a ^b Lew Szugurow, Awtomobili Rossii i SSSR, 1993, ISBN 5-87483-006-5 (ros.), s.48-50.
↑ ^a ^b ^c ^d ZiŁ-111G/111D, Awtolegiendy SSSR, nr 29, s.15.
↑ http://old-timers.pl/eksponaty/40-zil-111-cabrio-1965.html ZiŁ 111D (1965)
↑ http://www.rmf24.pl/fakty/news-poznan-zil-limuzyna-trafil-do-muzeum,nId,84924 Poznań: ZiŁ limuzyna trafił do muzeum
↑ ^a ^b ZiŁ-118 Junost, Awtolegiendy SSSR nr 28, DeAgostini, 2010 (ros.)
↑ ZiL-111. [w:] autogallery.org.ru [on-line]. [dostęp 2011-01-23]. (ang.).

Bibliografia

ZiŁ-111, Awtolegiendy SSSR, nr 49, DeAgostini, 2010, ISSN 2071-095X (ros.)
ZiŁ-111G/111D, Awtolegiendy SSSR, nr 29, DeAgostini, 2010, ISSN 2071-095X (ros.)
ZIL-111. [w:] Old Russian Cars [on-line]. [dostęp 2011-01-23]. (ang.).
1957 ZIL 111 technical specifications. [w:] carfolio.com [on-line]. [dostęp 2011-01-23]. (ang.).
1968 ZIL 111 G technical specifications. [w:] carfolio.com [on-line]. [dostęp 2011-01-23]. (ang.).