Zhu Zaiyu (ur. 1536 w okręgu Henei w prowincji Henan, zm. 19 maja 1611 tamże[1]) – chiński uczony okresu dynastii Ming, zajmujący się głównie teorią muzyki.
Był potomkiem Hongxi, czwartego cesarza z dynastii Ming[1][2]. Jego ojciec, Zhu Houhuan, był matematykiem i zajmował się reformą kalendarza, popadł jednak w niełaskę cesarską. Zaiyu na znak protestu w latach 1550–1569 mieszkał samotnie w lepiance, a po śmierci ojca w 1593 roku zrzekł się przysługującego mu dziedzicznego tytułu książęcego[1]. Zajmował się teorią i historią muzyki, badając dawne instrumenty, melodie, tańce, obrzędy i pieśni[1]. Plonem wieloletnich studiów był wydany w 1606 roku komplet dzieł pod wspólnym tytułem Yuelü quanshu (樂律全書)[2] (zachowało się 21 z pierwotnych 28 lub 29 tomów)[1]. Po jego publikacji, w uznaniu zasług naukowych, przywrócono mu oficjalnie tytuł księcia[1].
W pracy Lülü jingyi (律呂精義) z 1596 roku, opierając się na własnych badaniach, opisał system stroju równomiernie temperowanego[2]. Jego ustalenia w tej materii, radykalnie sprzeczne z tradycyjnymi normami muzyki chińskiej, nie wywarły jednak wówczas żadnego wpływu na praktykę wykonawczą[1][2].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 321. ISBN 83-224-0223-6.
- ↑ a b c d China: A Cultural and Historical Dictionary. edited by Michael Dillon. Richmond: Curzon Press, 1998, s. 388. ISBN 0-7007-0438-8.
