Zespół widzenia mimo ślepoty, inaczej ślepowidzenie^[1] – niespójność doświadczeń percepcyjnych polegająca na tym, że pacjent nieświadomie spostrzega bodziec, rozpoznaje jego cechy i może werbalnie go opisać, z jednoczesnym przekonaniem, że nic nie widzi.

Widzenie mimo ślepoty występuje u osób z rozległymi uszkodzeniami pola prążkowego (V1), co prowadzi do znacznych ubytków w polu widzenia, a to przejawia się ślepotą funkcjonalną. Pacjenci nie zdają sobie jednak sprawy, że są w stanie zobaczyć np. błyski świetlne, odróżnić proste kształty, zidentyfikować kolory, określić, czy obiekt porusza się i w którym kierunku oraz z jaką szybkością, a także rozpoznać emocjonalny wyraz twarzy – twierdzą, że zgadują nawet przy 100% poprawnych rozpoznań.

Zaburzenia w zespole widzenia mimo ślepoty występują prawdopodobnie z powodu istnienia odrębnych systemów mózgowych regulujących nieświadomy i świadomy odbiór bodźców wzrokowych. System nieświadomy obejmuje połączenia podkorowe przebiegające poza korą prążkowaną. Uszkodzenie kory prążkowanej uniemożliwia więc świadome przetwarzanie informacji wzrokowych, natomiast nieświadome widzenie nie zostaje zaburzone i dlatego pacjent może odbierać bodźce wzrokowe w sposób przez niego nieuświadamiany^[2][3].

• agnozja wzrokowa
• zespół nieuwagi stronnej
• zespół Antona

Osobliwości w działaniu mózgu; s. 65,66. W: Anna Herzyk: Neuronalny świat umysłu. Kraków: Oficyna Wydawnicza "Impuls", 2005. ISBN 83-7308-560-2. Brak numerów stron w książce

• The Independent: Laura Spinney "Out of mind, out of sight: The blind man who can 'see' obstacles" 2010-09-27
• Brain: Geraint Rees "The anatomy of blindsight"