nagroda PEN Clubu za przekłady z lit. franc. (1964), nagroda I stopnia w dziale Radia Komisji ds. Radia i Telewizji (1981), nagroda Literatury na Świecie (1981, za rok 1980)
Urodził się w rodzinie Grzegorza i Emilii z Bzowskich, brat Witolda. W 1931 ukończył Gimnazjum Ojców Marianów na Bielanach. W latach 1932–1939 studiował prawo oraz romanistykę na Wydziale Prawa i Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego, a także na paryskiej Sorbonie w latach 1938–1939. W 1938 wyjechał do Paryża na roczne stypendium Instytutu Francuskiego, gdzie zawarł znajomość m.in. z Janem Brzękowskim, a dzięki niemu z poetami francuskiej Awangardy (znaczący wpływ na twórczość poety wywarły przede wszystkim kontakty z Paulem Éluardem, Jules’em Supervielle’em). Należał do Legionu Młodych[1] – Akademickiego Związku Pracy dla Państwa. Literacko debiutował w 1936, publikując wiersze w piśmie „Okolica poetów”, a pierwszy tomik wydał w roku 1938. W 1939 wyjechał do Włoch, a stamtąd do ówczesnej Jugosławii, tam zastał go wybuch II wojny światowej.
Po wojnie pracował w redakcji „Rzeczpospolitej”, następnie w tygodniku „Odrodzenie” i miesięczniku „Twórczość”. Popularyzował poezję w Polskim Radiu. Od 1956 tworzył scenariusze, przekłady i adaptacje dla Teatr Telewizji[2] i Teatru Polskiego Radia. Był też kierownikiem literackim Teatru Muzycznego w Słupsku. W latach 1966–1972 był członkiem polskiego PEN Clubu.
Mąż Gety Bieńkowskiej, z którą miał syna Andrzeja, mąż poetki, Małgorzaty Hillar, z którą miał syna Dawida, mąż Wiery Anisimow, tłumaczki. Później związał się z poetką Adrianą Szymańską, z którą miał córkę Katarzynę, tłumaczkę i poetkę.
Publikacje
Publikacje książkowe Zbigniewa Bieńkowskiego
I. Poezja
Kryształy cienia. Warszawa 1938 [arkusz poetycki].
Sprawa wyobraźni. Warszawa 1945, Wyd. 2 rozsz. Warszawa 1960.
Trzy poematy. Warszawa 1959.
Liryki i poematy. Warszawa 1975.
Poezje wybrane. Warszawa 1979.
Poezje zebrane. Warszawa 1993.
II. Krytyka literacka
Piekła i Orfeusze: szkice z literatury zachodniej. Warszawa 1960.
Modelunki. Szkice literackie. Warszawa 1966.
Poezja i niepoezja. Warszawa 1967.
Notatnik amerykański. Warszawa 1983.
W skali wyobraźni. Szkice wybrane. Warszawa 1983.
Ćwierć wieku intymności. Szkice o poezji i niepoezji. Warszawa 1993.
Literatura polska XX wieku. Przewodnik encyklopedyczny. Tom 1, wyd. PWN, Warszawa 2000.
Paweł Sarna: Ćwiczenia w bezmyślności. O duchu, duszy i ciele w poezji Zbigniewa Bieńkowskiego, „Opcje” 2006, nr 1(62); Tenże: Czytanie Bieńkowskiego. [w:] Nasz XX wiek. Style-Tematy-Postawy pisarskie. Red. A. Opacka, M. Kisiel. Katowice 2006, s. 86–113.
Paweł Sarna: Przypisy do nicości. Poezja Zbigniewa Bieńkowskiego. Mikołów 2010.
↑Współcześni polscy pisarze i badacze literatury. Słownik biobibliograficzny, T. 1, pod red. J. Czachowskiej, A. Szałagan. Warszawa: WSiP, 1994, s. 325.
