Yoriie już w młodości wykazywał uzdolnienia do posługiwania się bronią i jeździectwa[3]. Po śmierci ojca w 1199, jako 17-letni chłopak, został przywódcą klanu Minamoto, a w 1202 został siogunem.[2] Był jednak krytykowany za rezygnację z polityki ojca. Jego polityka charakteryzowała się ogromną brutalnością i bezwzględnością, co wraz z nadmierną samowolą, nie pozwoliło mu cieszyć się długo tytułem sioguna. Panował jedynie przez 14 miesięcy[4], nawet matka zabroniła mu działalności politycznej[2]. 30 czerwca 1203 została mu odebrana formalna władza i przekazana 13 starszym przedstawicielom rodu, kontrolowanym przez jego dziadka, Tokimasę Hōjō.[2] Yoriie próbował przy pomocy klanu Hiki podporządkować sobie klan Hōjō, ale przegrał i został umieszczony w areszcie domowym, zmuszony do abdykacji i ostatecznie zamordowany 17 czerwca 1204 w Izu[2].
Następcą Yoriie został jego młodszy brat Sanetomo, ostatni z linii rządzącej Seiwa-Genji.
Trzech synów Yoriie
Yoriie miał trzech synów: Ichimana, Kugyō (Yoshinari), Senjumaru. Wszyscy zmarli gwałtowną śmiercią, byli ofiarami walki o władzę po śmierci Yoritomo.
Ichiman (1198-1203) był najstarszy. Jego matką była Tsubone Wakasa, córka Yoshikazu Hiki. Dorastał wychowywany przez klan Hiki. Zginął w ogniu, który zniszczył rezydencję klanu Hiki[5].
Drugi syn, Kugyō (Yoshinari 1201-1219), jako jedyny dożył dorosłego wieku, musiał stać się mnichem buddyjskim. W 1219 r. na kamiennych schodach świątyni Tsurugaoka Hachiman-gu w Kamakurze zamordował swojego wuja Sanetomo. Za ten akt został tego samego dnia został zabity[6].
Trzeci syn, Senjumaru (1201-1214) miał 12 lat, gdy Chikahira Izumi zbuntował się przeciwko Hōjō, robiąc z dziecka sioguna. Po klęsce Chikahiry, chłopiec – jak jego starszy brat, Yoshinari – został zmuszony do zostania mnichem buddyjskim. Rok później Yoshimori Wada również zbuntował się, ale jak Chikahira, został pokonany i Senjumaru zmarł razem z innymi z klanu Wada.
Przypisy
↑William E. Deal: Handbook to Life in Medieval and Early Modern Japan. Oxford University Press
US, 2007, s. 29. ISBN 0-19-533126-5. (ang.).
↑Mikael S. Adolphson: The Gates of Power: Monks, Courtiers, and Warriors in Premodern Japan. University of Hawaii
Press, 2000, s. 187. ISBN 0-8248-2334-6. (ang.).
Michinori Kamiya: Fukaku Aruku – Kamakura Shiseki Sansaku Vol. 1 & 2. Kamakura: Kamakura Shunshūsha. ISBN 4-7740-0340-9. OCLC169992721. Brak numerów stron w książce
