Grobowiec rodziny Fitzke na Cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim w Warszawie (al.V/1/28), pochowani: Wilhelm, Wanda i Zygmunt Fitzke, Władysław i Julian Lucjan nie zostali tam pochowani
Był synem Wilhelma Henryka Fitzke (1844–1901), ewangelika, właściciela sklepu meblowego w Warszawie przy ul. Nowy Świat 30 i Wandy z Ginsów (1855–1930), katoliczki, pochodzącej z zasymilowanej rodziny żydowskiej, bratanicy Aleksandra Ginsa.
Ukończył gimnazjum realne oraz kursy handlowe, przez pewien czas prowadził własne biuro handlowe z artykułami tabacznymi. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości zgłosił się do służby więziennej. W dniu 11 listopada 1918 r. przejął od Niemców więzienie Pawiak, a od 1 stycznia 1920 do 31 marca 1939 r. pełnił funkcję naczelnika więzienia przy Rakowieckiej. Po wybuchu wojny, w październiku 1939 r. został ponownie powołany przez ówczesnego szefa więziennictwa na stanowisko naczelnika więzienia mokotowskiego. Faktyczne kierownictwo znajdowało się w rękach niemieckich, a Władysław Ficke zajmował się jedynie sprawami administracyjnymi i finansowymi. Pełnił tę służbę do wybuchu powstania warszawskiego. We wrześniu został wywieziony do obozu w Pruszkowie.
Po zakończeniu wojny został znów powołany do służby więziennej przez Departament Więziennictwa i Obozów Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Nie zdążył podjąć pracy, bowiem 5 kwietnia 1945 r. został aresztowany i osadzony w areszcie tymczasowym w więzieniu Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Pruszkowie. Zarzucano mu, że podczas pełnienia stanowiska naczelnika więzienia, idąc na rękę władzom nazistowskim, działał na szkodę osadzonych w więzieniu na Mokotowie m. Warszawy podczas okupacji niemieckiej, to jest o czyny z art. 1 Dekretu z dnia 31 sierpnia 1944 r. Po przesłuchaniu został przekazany do dyspozycji prokuratora Specjalnego Sądu Karnego i osadzony w więzieniu karno-śledczym na Pradze. Po dwukrotnym przesłuchaniu przez oficera śledczego Józefa Lindorfa został zwolniony w dniu 15 maja 1945 r. Ostatecznie śledztwo zostało umorzone w dniu 1 września 1946 r.
Personel więzienia przy Rakowieckiej, ok. 1925 r. (pośrodku prawdopodobnie Władysław Ficke)
Dokładna data i miejsce śmierci oraz miejsce pochówku Władysława Ficke nie jest znane.
Rodzina
Żona Eugenia (?–po 1945); bracia: Zygmunt Wilhelm (1876–1915)[2] – urzędnik Banku Handlowego, Julian Lucjan (1879–1943) – chemik, dyrektor działu ogniowego Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń Wzajemnych[3], zamordowany przez Niemców razem z synem Tadeuszem w egzekucji 3 grudnia 1943 r. na ul. Puławskiej 21/23 w Warszawie (przy zajezdni tramwajowej)[4].
Szlakami krwi i mordu. Co powinna wiedzieć Warszawa o więzieniu karnem w Mokotowie, Stołeczny Kurjer Warszawski, 1924 r., nr 48, s. 1.
Księga jubileuszowa więziennictwa polskiego, Warszawa 1929 (z tej pozycji pochodzi zdjęcie Władysława Ficke s. 13 oraz zdjęcie personelu więzienia przy Rakowieckiej s. 320).
Krystian Bedyński, Pierwsi w służbie (listopad – grudzień 1918 r.), Forum penitencjarne, 11/2014, s. 36.
.jpg)
