Wybory prezydenckie w Niemczech w 2012 roku

Christian Wulff, prezydent Niemiec w latach 2010–2012
Horst Seehofer, pełniący obowiązki głowy państwa
Joachim Gauck, wybrany na prezydenta federalnego kandydat SPD, Zielonych, FDP, CDU i CSU, popierany także przez SSW i Freie Wähler
Beate Klarsfeld, kandydatka Lewicy
Olaf Rose, kandydat NPD

Wybory prezydenckie w Niemczech w 2012 roku miały miejsce 18 marca 2012 w Berlinie[1]. Na Prezydenta Federalnego Republiki Federalnej Niemiec 15. Zgromadzenie Federalne wybrało Joachima Gaucka[2]. Przedterminowe wybory były konieczne po ustąpieniu z funkcji prezydenta Christiana Wulffa[3].

Ustąpienie Christiana Wulffa z urzędu

17 lutego 2012 z urzędu ustąpił prezydent Christian Wulff[3]. Rezygnacja nastąpiła w związku z zarzutami korupcyjnymi.

Na okres wakatu obowiązki prezydenta przejął przewodniczący Bundesratu Horst Seehofer[3].

Zasady wyboru Prezydenta RFN

 Osobny artykuł: Ustrój polityczny Niemiec.

W Niemczech prezydenta federalnego wybiera Zgromadzenie Federalne, złożone po połowie z członków Bundestagu i przedstawicieli parlamentów regionalnych. Wedle artykułu 54 Konstytucji Niemiec prezydentem zostaje osoba, która uzyskała bezwzględną większość głosów (50% ogólnej liczby członków Zgromadzenia Federalnego i jeden głos, tj. w 15. Zgromadzeniu Federalnym 621 głosów[2]) w dwóch pierwszych turach głosowania lub zwykłą większość w trzeciej turze. Głową państwa może zostać osoba, która posiada obywatelstwo niemieckie, ukończyła 40. rok życia oraz posiada prawa wyborcze do Bundestagu.

Kandydaci

Wedle § 9 ust. 1 Ustawy o Wyborze Prezydenta Federalnego kandydatury muszą być zgłoszone pisemnie z dołączoną zgodą kandydata; do zgłoszenia uprawniony jest każdy członek Zgromadzenia Federalnego. Łącznie zaproponowano troje kandydatów:

  • Joachim Gauck (bezpartyjny) – wspólny kandydat CDU, SPD, Zielonych, FDP i CSU, teolog, były szef Urzędu ds. Akt Stasi. 17 lutego 2012 SPD i Zieloni ponownie zaproponowali Joachima Gaucka na prezydenta federalnego, który był ich kandydatem w roku 2010. 19 lutego 2012 kandydaturę Gaucka poparła również FDP, jednak CDU i CSU uznały jego kandydaturę za nie do zaakceptowania[4]. Ostatecznie wieczorem tego samego dnia partie unijne przystały na wybór Joachima Gaucka na prezydenta. Tym samym Gauck ma poparcie pięciu spośród sześciu partii najliczniej reprezentowanych w Zgromadzeniu Federalnym[5]. Później również dwie małe partie, Freie Wähler[6] i Südschleswigscher Wählerverband[7] zadaklarowały poparcie kandydatury Gaucka.
  • Beate Klarsfeld (bezpartyjna) – kandydatka Lewicy, dziennikarka, działaczka na rzecz rozliczenia nazistowskiej przeszłości. Zarząd Lewicy potwierdził jednogłośnie kandydaturę Klarsfeld 27 lutego 2012[8].
  • Olaf Rose (NPD) – kandydat NPD, historyk wojskowości, autor rewizjonistycznej literatury i prelegent na zebraniach skrajnej prawicy. Rose był również członkiem zarządu NPD. 5 marca 2012 otrzymał nominację swojej partii[9].

Z reprezentowanych w Zgromadzeniu Federalnym partii tylko Paria Piracka ani nie zaproponowała własnego kandydata, ani nie poparła żadnej z wysuniętych kandydatur.

Zgromadzenie Federalne

Skład 15. Zgromadzenia Federalnego[10]:

Partia Liczba głosów
Łącznie Bundestag Kraje związkowe
CDU/CSU 486 237 249
SPD 331 146 185
Związek 90/Zieloni 147 68 79
FDP 136 93 43
Die Linke 125 76 49
Freie Wähler 10 0 10
NPD 3 0 3
Piraci 2 0 2
Südschleswigscher Wählerverband 1 0 1
Razem 1240 620 620

Wybory przedstawicieli parlamentów lokalnych do Zgromadzenia Federalnego przeprowadzono między 23 lutego a 6 marca 2012[10].

Wynik wyborów

Berlin, 18 marca 2012 – Całkowita liczba elektorów 1240 – bezwzględna większość 621.
Runda Kandydat Liczba głosów Procent
1. Runda[2] Joachim Gauck 991 79,9%
Beate Klarsfeld 126 10,2%
Olaf Rose 3 0,2%
głosy wstrzymujące się 108 8,7%
głosy nieważne 4 0,3%
nieobecni 8 0,6%

Po ogłoszeniu wyników Joachim Gauck, który uzyskał wymaganą większość głosów, oświadczył wobec przewodniczącego Lammerta, że przyjmuje wybór[2]. Następnie wygłosił krótkie przemówienie inauguracyjne, nawiązujące do mających miejsce 22 lata wcześniej, 18 marca 1990, pierwszych wolnych wyborów w NRD[2].

Przypisy

  1. ↑ Berlin: Bundesversammlung für den 18. März einberufen. SR-online.de, 20 lutego 2012. [dostęp 2012-02-21]. Cytat: Die Wahl des neuen Bundespräsidenten soll nun am 18. März stattfinden. Bundestagspräsident Lammert hat für diesen Termin die 15. Bundesversammlung in den Berliner Reichstag einberufen. (niem.).
  2. ↑ a b c d e 15. BUNDESVERSAMMLUNG DER BUNDESREPUBLIK DEUTSCHLAND. bundestag.de. [dostęp 2012-03-20]. (niem.).
  3. ↑ a b c Erklärung des Bundespräsidenten. bundespraesident.de, 17 lutego 2012. [dostęp 2012-02-21]. Cytat: Ich trete deshalb heute vom Amt des Bundespräsidenten zurück, um den Weg zügig für die Nachfolge frei zu machen. Bundesratspräsident Horst Seehofer wird die Vertretung übernehmen. (niem.).
  4. ↑ Gauck im zweiten Anlauf? Die Suche nach einem Wulff-Nachfolger geht weiter. wdr.de, 19 lutego 2012. [dostęp 2012-02-21]. (niem.).
  5. ↑ Heribert Prantl: Fünf-Parteien-Bundespräsident: Ein Wunder namens Gauck. Süddeutsche Zeitung, 19 lutego 2012. [dostęp 2012-02-19]. Cytat: Fünf Parteien tragen den Mann jetzt: CDU, CSU, FDP, SPD, Grüne. (Teraz wspiera go pięć partii: CDU, CSU, FDP, SPD, Zieloni.) (niem.).
  6. ↑ Hoffnung auf überparteilichen Kandidaten mit Rückhalt in der Bevölkerung. 20 lutego 2012. [dostęp 2012-02-21]. (niem.).
  7. ↑ Bundespräsidentenwahl: SSW unterstützt Gauck. 20 lutego 2012. [dostęp 2012-02-21]. (niem.).
  8. ↑ Klarsfeld tritt gegen Gauck an. Frankfurter Rundschau, 27 lutego 2012. [dostęp 2012-02-27]. (niem.).
  9. ↑ Rechtsextreme nominieren eigenen Präsidentschaftskandidaten. derStandard.at, 2012-03-05. [dostęp 2012-03-06].
  10. ↑ a b 15. Bundesversammlung. wahlrecht.de, 6 marca 2012. [dostęp 2012-03-07]. (niem.).
Wybory w Niemczech
Wybory parlamentarne
Wybory prezydenckie
Wybory do Parlamentu Europejskiego

Godło RFN