World Rugby Women’s Sevens Series (2021/2022) (od nazwy sponsora, HSBC – HSBC Women’s World Rugby Sevens Series) – dziewiąta edycja World Rugby Women’s Sevens Series, organizowanej przez World Rugby corocznej serii turniejów dla żeńskich reprezentacji narodowych w rugby 7.
Na początku września 2021 roku World Rugby ogłosił, że australijskie[1] i nowozelandzkie[2] zawody ponownie się nie odbędą, sezon rozpoczną dwa turnieje w Dubaju, reszta zaś miała być potwierdzona jeszcze w tym samym miesiącu[3]. Opublikowany w połowie października 2021 roku oficjalny harmonogram zawierał siedem imprez – prócz dwóch w Dubaju, także dwa w Hiszpanii oraz po jednym w Hongkongu, Kanadzie i Francji – z czego tylko kanadyjskie miały nie być rozegrane wraz z rywalizacją mężczyzn. Zamiast turniejów w Australazji w kalendarzu pojawiły się zatem debiutujące w cyklu Spain Women’s Sevens zorganizowane w Maladze i Sewilli, a Francuzi postanowili rozegrać własne zawody w nowej lokalizacji, Tuluzie[4][5][6]. Jeszcze przed rozpoczęciem pierwszego turnieju w Dubaju WR ogłosił, że zawody w Hongkongu zostaną przesunięte na listopad stanowiąc otwarcie sezonu 2022/2023[7][8].
W przeciwieństwie do poprzednich sezonów obsada core teams nie była stabilna. W turniejach rozegranych w roku 2021, zgodnie z wcześniejszą umową, Anglię zastąpiła Wielka Brytania[7]; w związku z Pandemia COVID-19 Fidżyjki opuściły obydwa hiszpańskie zawody[9][10], a Nowozelandki zagrały tylko w ostatnich dwóch turniejach[11], choć miały także uczestniczyć także w iberyjskim segmencie cyklu[12]. Dodatkowo ze względu na rosyjską inwazję na Ukrainę reprezentacja Rosji została wykluczona ze wszystkich rozgrywek i nie wzięła udziału w ostatnich dwóch turniejach[13][14], a następnie niedopusczona do kolejnego sezonu[15].
Sezon zdominowały reprezentantki Australii, które wygrały cztery z sześciu zawodów. W obu turniejach w Dubaju pokonywały w finałach reprezentacje Fidżi[16][17][18][19], w Maladze zaś zaliczyły najsłabszy występ przegrywając z Rosjankami w półfinale; zajęły wówczas trzecią lokatę, wygrały zaś Amerykanki[20][21]. Australijki powróciły do wysokiej dyspozycji w Sewilli, w decydującym pojedynku rozprawiły się z Irlandkami, dla których był to pierwszy finał w historii ich startów w WSS[22][23]. Do triumfu w całym sezonie wystarczało im zatem zwycięstwo w pófinałowym meczu zawodów w Kanadzie[24]. Zadanie to wykonały z nawiązką pokonując w finale powracające do WSS Nowozelandki[25][26]. Te dwa zespoły zmierzyły się również w finale francuskiego turnieju, gdzie od zwyciężczyń klasyfikacji generalnej tym razem lepsze okazały się Nowozelandki, rewanżując się za porażkę w poprzedniej rundzie[27][28].
Najwięcej punktów w sezonie zdobyła reprezentantka Fidżi Jade Ulutule, zaś w klasyfikacji przyłożeń zwyciężyła Irlandka Amee-Leigh Murphy Crowe[29]. Australijka Charlotte Caslick otrzymała natomiast wyróżnienie Impact Player Series Award dla zawodniczki, która uzyskała największą w sezonie liczbę punktów za szarże w obronie, przełamania linii obronnej przeciwnika, ponadtrzymetrowe ataki z piłką w ręku oraz jej oddania "na kontakcie"[30]. Irlandka i Australijka zostały także wybrane do najlepszej siódemki sezonu, znalazły się tam również Madison Ashby, Faith Nathan, Reapi Ulunisau, Maddison Levi i Séraphine Okemba[31].
Podobnie jak w przypadku męskich rozgrywek zwycięzcą cyklu zostanie zespół, który podczas całego sezonu zdobędzie najwięcej punktów przyznawanych za zajęcie poszczególnych miejsc w każdym turnieju. Każde z zawodów gromadzą dwanaście reprezentacji, z których jedenaście jest stałymi uczestnikami cyklu (core teams), a ostatni uczestnik będzie ogłaszany przed poszczególnymi turniejami. Z uwagi na odwołanie sezonu 2020/2021 status core teams utrzymała najlepsza dziesiątka sezonu 2019/2020 (Anglia, Australia, Fidżi, Francja, Hiszpania, Irlandia, Kanada, Nowa Zelandia, Rosja i USA), a jedno miejsce zarezerwowane dla triumfatora turnieju kwalifikacyjnego, który nie został jednak rozegrany, otrzymała ponownie Brazylia[4]. W turniejach rozegranych w roku 2021, zgodnie z wcześniejszą umową, Anglię zastąpiła Wielka Brytania, w nich też wystartować miało jedynie dziesięć drużyn[4][7].
Przystępujące do turnieju reprezentacje mogą liczyć maksymalnie dwanaście zawodniczek. W fazie grupowej spotkania toczone są bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługuje odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. Po jej zakończeniu ustalany jest ranking – pierwsze osiem zespołów awansuje do ćwierćfinałów, pozostała czwórka walczy zaś o Bowl. W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty są ustalane kolejno na podstawie[32]:
wyniku meczów pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
lepszego bilansu przyłożeń zdobytych i straconych;
większej liczby zdobytych punktów;
większej liczby zdobytych przyłożeń;
rzutu monetą.
W przypadku remisu w fazie pucharowej, organizowana jest dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci. Wszystkie mecze składają się z dwóch siedmiominutowych części przedzielonych dwuminutową przerwą[32].
Za zajęcie poszczególnych miejsc w każdym z turniejów przyznawane są punkty liczone do klasyfikacji generalnej[32]:
Miejsce
Punktacja
1
20
2
18
3
16
4
14
5
12
6
10
7
8
8
6
9
4
10
3
11
2
12
1
W przypadku tej samej liczby punktów w klasyfikacji generalnej lokaty zainteresowanych drużyn są ustalane kolejno na podstawie[32]:
lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
większej liczby zdobytych przyłożeń;
drużyny są klasyfikowane ex aequo.
W związku z udziałem Wielkiej Brytanii zamiast Anglii w pierwszych dwóch turniejach oraz pandemią COVID-19, która mogła spowodować nieobecności drużyn na niektórych zawodach, wprowadzono zastrzeżenie, że do końcowej klasyfikacji będą brane cztery najlepsze wyniki każdego z zespołów[7].
