Wojciech Albrycht

Wojciech Józef Albrycht
Data i miejsce urodzenia

22 października 1892
Lubatówka

Data i miejsce śmierci

27 grudnia 1967
Warszawa

Konsul Generalny PRL w Chicago
Okres

od 1952
do 1954

Poprzednik

Zygmunt Fabisiak

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP)

Wojciech Józef Albrycht (ur. 22 października 1892 w Lubatówce, zm. 27 grudnia 1967 w Warszawie) – major Wojska Polskiego, nauczyciel, działacz sportowy i kombatancki, urzędnik konsularny.

Życiorys

Urodził się 22 października 1892 w Lubatówce k. Krosna, w rodzinie Piotra i Marii z Kanpów. Przed I wojną światową przebywał na emigracji w USA. Pełnił funkcję naczelnika Okręgu V Związku Sokolstwa Polskiego w Ameryce. Ukończył kursy wojskowe w latach 1913–1914 (szef wyszkolenia szkoły podchorążych w Cambridge Springs) i 1915. Był elewem w angielskiej szkole oficerskiej w Toronto (1916–1917). Zgłosił się do polskich formacji w Ameryce. Przebywał w obozie w Niagara on the Lake[1]. W sierpniu 1918 przypłynął do Francji statkiem „Rochambeau” w składzie 20.720 żołnierzy kontyngentu amerykańsko-kanadyjskich polonijnych ochotników do Armii Polskiej we Francji, tzw. „Błękitnej Armii”. Ukończył kurs oficerski w Quitin Notes du Nord. Ppor. Albrycht przybył do Polski w szeregach Armii gen. Hallera i wziął udział w walkach z Ukraińcami oraz w wojnie polsko-bolszewickiej. W grudniu 1920 został przeniesiony do rezerwy. Ukończył studia pedagogiczne. W 1921 zamieszkał w Bydgoszczy. Należał do Związku Halerczyków. Był działaczem Stowarzyszenia Weteranów Armii Polskiej w Ameryce - w 1933 zorganizował komórkę Stowarzyszenia w Bydgoszczy. Był redaktorem sportowym „Dziennika Bydgoskiego” i równocześnie nauczycielem wychowania fizycznego w Miejskim Liceum i Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczym im. M. Kopernika w Bydgoszczy. 28 sierpnia 1939 powierzono mu komendanturę placu w Bydgoszczy, kierował obroną cywilną miasta, w randze majora. Władze niemieckie go internowały. Według innych źródeł w tym okresie był poszukiwany przez Gestapo - ukrywał się pod nazwiskiem „Wojciech Wujek” we wsi Dulcza Wielka pod Mielcem. Tam pracował na roli, zajmował się handlem[1] oraz współpracował z lokalnymi komórkami AK.

Po II wojnie światowej był administratorem szpitali w Bydgoszczy. W październiku 1945 został skierowany do pracy w Warszawie. Potem przebywał na placówkach konsularnych w Detroit, Nowym Jorku[1], a w latach 1952–1954 kierował Konsulatem Generalnym w Chicago.

Zmarł w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 226-2-29)[2].

Ordery i odznaczenia

Upamiętnienie

Jedna z ulic w Bydgoszczy nosi imię Wojciecha Albrychta.

Przypisy

  1. ↑ a b c Wojciech Józef Albrycht | Fundacja 100 [online], fundacja100.pl [dostęp 2022-04-25].
  2. ↑ Cmentarz Stare Powązki: WOJCIECH ALBRYCHT, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2022-04-25].
  3. ↑ M.P. z 1932 r. nr 217, poz. 249 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  4. ↑ „W zamian za otrzymane wstążeczki biało-amarantowe b. armii gen. Hallera”, Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2097 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 42, s. 1667)
  5. ↑ M.P. z 1929 r. nr 246, poz. 616 „za zasługi na polu przysposobienia wojskowego i wychowania fizycznego”.

Linki zewnętrzne