Ferdynand Maksymilian, Leopold Wilhelm, Filip Zygmunt, Wilhelm Krzysztof, Herman Wilhelm, Bernard, Izabela Eugenia, Katarzyna Franciszka, Klaudia, Henrietta, Anna, Maria, Franciszek, Maria Juliana
Ziemie margrabiów Baden-Baden od XVI do XVIII w., po lewej w kolorze pomarańczowym część terytorium wydzielona margrabiom Badenii-Rodemachern
Wilhelm był najstarszym synem Edwarda Fortunata, margrabiego Baden-Baden, oraz Marii, córki Jobsta van der Eicken, gubernatora Bredy. Wkrótce po narodzinach Wilhelma jego ojciec utracił większość swego księstwa – z uwagi na ogromne zadłużenie zostało przekazane w zarząd margrabiemu Badenii-DurlachErnestowi Fryderykowi, pozostawiono mu jedynie ziemie na lewym brzegu Renu. Także po śmierci Edwarda Fortunata jego ziemie pozostawały pod władzą margrabiów Badenii-Durlach. Powoływali się oni przy tym na brak praw Wilhelma do tronu z uwagi na jego pochodzenie ze związku morganatycznego. Starania opiekunów Wilhelma, a potem jego samego o odzyskanie ojcowizny, długo pozostawały bez skutku.
Sytuację zmieniła klęska margrabiego Badenii-Durlach Jerzego Fryderyka w bitwie pod Wimpfen w 1622 r. Syn pokonanego przez wojska cesarskie protestanckiego księcia z Durlach został zmuszony do oddania Wilhelmowi dóbr należących niegdyś do jego ojca, a także do rekompensaty wszelkich strat, jakie zostały poniesione podczas okupacji jego księstwa. Trwała wojna trzydziestoletnia i już w 1631 r. po bitwie pod Breitenfeld pod naciskiem napierających Szwedów Wilhelm musiał uchodzić ze swego księstwa. W 1634 r., po bitwie pod Nördlingen odzyskał swoje księstwo, przejął władzę także w margrabstwie Badenii-Durlach, które zajmował aż do pokoju westfalskiego. W 1666 r. odzyskał także dawne dobra margrabiów Baden-Baden w okolicach Luksemburga.
Wychowany na dworze habsburskiego namiestnika NiderlandówAlbrechta VII Habsburga także potem pozostawał w bliskich kontaktach z władcami z rodu Habsburgów. W okresie 1631–1634 walczył po stronie cesarskiej, był też członkiem tajnej rady cesarza oraz otrzymał inne godności na jego dworze. Ważnym aspektem jego rządów w księstwie były energiczne i skuteczne działania w celu jego rekatolizacji (po kilkudziesięcioletnim okresie rządów protestanckich margrabiów z Durlach). Korzystał przy tym z pomocy przede wszystkim jezuitów i kapucynów. M.in. w 1642 r. ufundował kolegium jezuickie w Baden, a potem kolejne, w Ettlingen. Oddał też jezuitom edukację w swoim księstwie. Dzięki sprawnej polityce gospodarczej odbudował księstwo po zniszczeniach wojennych.
Rodzina
Wilhelm był dwukrotnie żonaty. Pierwszą żoną była Katarzyna (ok. 1610–1640), córka Jana Jerzego, hrabiego Hohenzollern-Hechingen. Para miała czternaścioro dzieci:
Ferdynand Maksymilian (1625–1669), ojciec Ludwika Wilhelma, następcy Wilhelma jako margrabiego Baden-Baden,
Leopold Wilhelm (1626–1671), feldmarszałek w służbie cesarskiej,
Filip Zygmunt (1627–1646),
Wilhelm Krzysztof (1628–1649),
Herman Wilhelm Krzysztof (1627–1691), feldmarszałek w służbie cesarskiej,
Bernard (1629–1648),
Izabela Eugenia Klara (1630–1632),
Katarzyna Franciszka (1631–1691),
Klaudia (1633–163?),
Henrietta (1634–163?),
Anna (1634–1708),
Maria (1636–1636),
Franciszek (1637–1637),
Maria Juliana (1638–1638).
Drugą żoną Wilhelma była od 1750 r. Maria Magdalena (1619–1688), córka Ernesta, hrabiego Oettingen-Baldern. Z tego związku pochodziło pięcioro dzieci:
Filip Franciszek Wilhelm (1652–1655),
Maria Anna Wilhelmina (1655–1702), żona księcia Ferdynanda Augusta Lobkowicza,
Karol Bernard (1657–1678),
Ewa,
Maria.
Bibliografia
Albert Krieger: Wilhelm. W: Allgemeine Deutsche Biographie. T. 42. Leipzig: Verlag von Dunckler & Humblot, 1897, s. 697–699.
