Wiktor Sienicki

Виктор Станиславович Сеницкий

generał major generał brygady
Data i miejsce urodzenia	6 listopada 1909 Aszchabad
Data śmierci	25 września 1977
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Czerwona ludowe Wojsko Polskie Armia Radziecka
Jednostki	65 pułk artylerii 27 Dywizja Strzelecka 2 pułk piechoty 13 Dywizja Piechoty (LWP) 6 Pomorska Dywizja Piechoty Grupa Operacyjna „Wisła” Okręg Wojskowego Nr V Dowództwo Wojsk Lądowych Akademia Sztabu Generalnego
Stanowiska	komendant Akademii Sztabu Generalnego WP
Główne wojny i bitwy	wojna zimowa, front wschodni (II wojna światowa), akcja „Wisła”
Odznaczenia

Wiktor Sienicki (ros. Виктор Станиславович Сеницкий, ur. 24 października^?/6 listopada 1909 w Aszchabadzie, zm. 25 września 1977 w Moskwie) – generał major Armii Radzieckiej, generał brygady ludowego Wojska Polskiego.

W latach 1917–1923 uczył się w szkole w Aszchabadzie, a następnie do 1927 roku w Kisłowodzku. Od listopada 1931 w Armii Czerwonej. Dowódca plutonu w Noworosyjsku, od 1932 członek WKP(b), od czerwca 1934 szef saperów w 65 pułku artylerii w Noworosyjsku. Od lipca 1937 dowódca kompanii. Uczestnik wojny radziecko-fińskiej 1939–1940. W latach 1940–1941 studiował zaocznie w Akademii Wojskowej im. Frunzego w Moskwie. Od listopada 1940 dowódca batalionu saperów w Titowce k. Murmańska, 1941–1942 walczył z Niemcami na Froncie Karelskim. Od lutego 1942 szef służby inżynieryjno-saperskiej 27 Dywizji Strzeleckiej 26 Armii Frontu Karelskiego. Od września 1943 roku do marca 1944 roku był słuchaczem kursu doskonalącego w Akademii im. Frunzego.

Od kwietnia 1944 służył w Polskich Siłach Zbrojnych w ZSRR jako podpułkownik i dowódca 2 pułku piechoty. Od jesieni 1944 pułkownik. Uczestnik walk pod Dęblinem, na Pradze, na Wale Pomorskim i szturmu na Berlin. Po wojnie organizator i dowódca 13 Dywizji Piechoty w Katowicach. Od marca 1946 roku dowódca 6 Pomorskiej Dywizji Piechoty w Krakowie. 25 lipca 1947 roku został wyróżniony przez dowódcę Grupy Operacyjnej „Wisła” generała dywizji Stefana Mossora za udział w akcji „Wisła”. W latach 1948–1949 był szefem sztabu Dowództwa Okręgu Wojskowego Nr V w Krakowie, a następnie szef sztabu Dowództwa Wojsk Lądowych. W maju 1949 roku został mianowany generałem majorem przez Radę Ministrów ZSRR, a zarządzeniem Bolesława Bieruta zatwierdzony w stopniu generała brygady. W 1950 roku był szefem Oddziału Planowania i Programów Głównego Inspektoratu Wyszkolenia Bojowego, a później zastępcą Głównego Inspektora Wyszkolenia Bojowego. Od 1 grudnia 1951 roku był szefem Głównego Zarządu Wyszkolenia Bojowego (w międzyczasie był dowódcą 2 Korpusu Piechoty w Poznaniu). Od 1953 do 1954 studiował w Wyższej Akademii Wojskowej im. K. Woroszyłowa w Moskwie. Po powrocie został komendantem Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie. W styczniu 1957 roku powrócił do ZSRR.

6 października 1951 roku został wyróżniony przez marszałka Polski Konstantego Rokossowskiego nagrodą rzeczową w postaci dubeltówki.

Mieszkał w Moskwie. Był żonaty z Galiną Siergiejewną Szczukiną, z zawodu lekarzem. Miał dwie córki^[1].

• Order Virtuti Militari V klasy (1945)
• Order Sztandaru Pracy II klasy (1956)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1954)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1945)
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy (1945)
• Krzyż Walecznych (1947)
• Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie, 1946 i 1947)
• Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1966)
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1954)
• Odznaka Braterstwa Broni (1967)
• Order Czerwonego Sztandaru (dwukrotnie)
• Order Wojny Ojczyźnianej II stopnia
• Order Czerwonej Gwiazdy
• Medal „Za zasługi bojowe”

• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III:M-S, Toruń 2010, s. 395-397.