Urodził się w rodzinie Wiktora i Marianny z Roleckich[1].
Uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. Króla Stanisława Leszczyńskiego w Jaśle, gdzie należał do dobrych uczniów[2]. Szkołę ukończył w 1928[3]. Od jesieni 1929 studiował w Wyższej Szkole Handlowej. W ostatnim roku pobytu na tej uczelni był prezesem „Bratniej Pomocy”. W 1928-1929 odbył jednoroczną służbę wojskową w Batalionie Podchorążych Rezerwy Piechoty nr 2 w Tomaszowie Lubelskim[4]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1934 i 6. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[5]. Posiadał przydział w rezerwie do 79 Pułku Piechoty[1].
Jako student zaangażował się w działalność Obozu Wielkiej Polski i Młodzieży Wszechpolskiej. Był w gronie najważniejszych działaczy ONR, a następnie ONR „ABC”. Działał w Klubie Dyskusyjnym im. Jana Ludwika Popławskiego. Studia ukończył w 1933. Pod koniec lat 30. pracował w firmie Paged SA[6].
Zmobilizowany już w lutym 1939. W czasie kampanii wrześniowej walczył z Niemcami i Armią Czerwoną. W niewoli sowieckiej przetrzymywany w Kozielsku. Niemcy, nie wiedząc o jego śmierci w Katyniu, poszukiwali go do 1942[7].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień porucznika[8]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Życie prywatne
Wiktor Martini był żonaty z Zofią Surawską (ślub w 1939, zamordowana w październiku 1944)[9][10].
↑W.J. Muszyński, Duch młodych. Organizacja Polska i Obóz Narodowo-Radykalny w latach 1934-1944. Od studenckiej rewolty do konspiracji niepodległościowej, IPN, Warszawa 2011, s. 208, przypis 2. ISBN 978-83-7629-283-0
↑W.J. Muszyński, R. Sierchuła, Wiktor Marian Martini, [w:] Lista strat działaczy obozu narodowego w latach 1939-1955, red. nauk. W.J. Muszyński, J. Mysiakowska-Muszyńska, t. 1, IPN, Warszawa 2010, s. 208.
↑W.J. Muszyński, R. Sierchuła, Wiktor Marian Martini, [w:] Lista strat działaczy obozu narodowego w latach 1939-1955, red. nauk. W.J. Muszyński, J. Mysiakowska-Muszyńska, t. 1, IPN, Warszawa 2010, s. 209.
↑Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
↑W.J. Muszyński, R. Sierchuła, Wiktor Marian Martini, [w:] Lista strat działaczy obozu narodowego w latach 1939-1955, red. nauk. W.J. Muszyński, J. Mysiakowska-Muszyńska, t. 1, IPN, Warszawa 2010, s. 208-209.
Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
W.J. Muszyński, Duch młodych. Organizacja Polska i Obóz Narodowo-Radykalny w latach 1934-1944. Od studenckiej rewolty do konspiracji niepodległościowej, IPN, Warszawa 2011, s. 208, przypis 2. ISBN 978-83-7629-283-0
W.J. Muszyński, R. Sierchuła, Wiktor Marian Martini, [w:] Lista strat działaczy obozu narodowego w latach 1939-1955, red. nauk. W.J. Muszyński, J. Mysiakowska-Muszyńska, t. 1, IPN, Warszawa 2010, s. 208-209.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.