PROFILPELAJAR.COM

Wierzba mandżurska
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	różopodobne
Rząd	malpigiowce
Rodzina	wierzbowate
Rodzaj	wierzba
Gatunek	wierzba babilońska
Odmiana	wierzba mandżurska
	Nazwa systematyczna
	Salix babylonica var. pekinensis Henry.
Synonimy
	Salix matsudana Koidz.;
	Salix matsudana Koidz.;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Wierzba mandżurska, też wierzba babilońska odmiany mandżurskiej (Salix babylonica var. pekinensis) – odmiana rośliny wieloletniej należący do rodziny wierzbowatych. Od odmiany typowej (var. babylonica) różni się obecnością 2 miodników, zamiast 1, jest też odporniejsza na mróz^[3]. Pochodzi z północno-wschodniej części Chin i Korei^[4]. W Europie, także w Polsce, uprawiana jest odmiana uprawna 'Tortuosa'^[3].

Morfologia i biologia

Pokrój: W formie typowej podobne do wierzby kruchej^[3]. W uprawie spotykana tylko w odmianie 'Tortuosa' będącej niskim drzewem o wysokości do 5 m, w sprzyjających warunkach do 10 m.

Pień i pędy: U odmiany 'Tortuosa' cechą charakterystyczną są wzniesione i spiralnie poskręcane lub pofalowane pędy. Pędy żółtawe lub oliwkowozielone, czerwonawe od strony nasłonecznionej. Kora grubszych gałęzi żółta.

Liście: U odmiany 'Tortuosa' liście, podobnie jak pędy, nie są proste lecz lekko skręcone, niejednokrotnie łukowato wygięte. Blaszki liściowe są lancetowate, jasnozielone, od góry błyszczące, dołem matowe. Liście są długości do 20 cm, drobno piłkowane, młode liście jedwabiście owłosione, starsze bez śladów owłosienia.

Kwiaty: Roślina dwupienna. Kwiaty zebrane w kotki. Kotki na bardzo krótkich szypułkach (15 mm) z trwałymi, jednobarwnymi, jasnozielonymi przysadkami. Słupki nagie z siedzącymi zalążniami, w kwiatach 2 miodniki. Roślina owadopylna i miododajna. Kwitnie równocześnie z rozwojem liści.

Zastosowanie

Roślina ozdobna sadzona głównie na gałęzie cięte, które nadają się na bukiety i dekoracje. Sadzona również w parkach, zadrzewieniach osiedlowych i ogródkach przydomowych. Uprawia się głównie okazy żeńskie, które mają długie i zwisające gałęzie, tzw. formy „płaczące”, ale znane są również formy o wyprostowanych pędach.

Uprawa

Historia uprawy : w Europie uprawiana od XVII wieku. Obecnie dość szeroko rozpowszechniona.
Sposób uprawy : sadzona z sadzonek pędowych sporządzanych z gałązek. Przyjmuje się dobrze. Oprócz podlewania (w razie długotrwałych upałów) nie wymaga specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych. Nie ma specjalnych wymagań co do gleby. Lubi wilgotne gleby i słoneczne stanowiska. Może być uprawiana również w donicach i innych pojemnikach. Nie jest w pełni wytrzymała na silne mrozy. Doskonale znosi przycinanie. Rośnie szybko.

Zmienność

Wyróżnia się następujące odmiany uprawne:

`Tortuosa` – drzewo, odmiana o bardzo ozdobnych, poskręcanych spiralnie gałęziach^[5].
`Ural` – forma krzaczasta, o lekko poskręcanych gałęziach i młodych pędach zabarwionych na żółtopomarańczowy kolor.

Przypisy

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-12-10] (ang.).
↑ ^a ^b ^c Włodzimierz Seneta, Jakub Dolatowski: Dendrologia. Warszawa: Wydawnictwa Naukowe PWN, 1997, s. 113. ISBN 83-01-12099-1.
↑ Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-03-01].
↑ Johnson O., More D.: Drzewa. Warszawa: Multico, 2009, s. 166. ISBN 978-83-7073-643-9.

Bibliografia

Maciej Mynett, Magdalena Tomżyńska: Krzewy i drzewa ozdobne. Warszawa: MULTICO Oficyna Wyd., 1999. ISBN 83-7073-188-0.
Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
Praca zbiorowa: Katalog roślin II. Drzewa, krzewy, byliny.. Warszawa: Agencja Promocji Zieleni, Związek Szkółkarzy Polskich, 2003. ISBN 83-912272-3-5.