Nazwa galaktyki pochodzi od nazwiska Ferdynanda Magellana, który obserwował obiekt podczas wyprawy dookoła świata w latach 1519–1522. Jednak najstarsza zachowana wzmianka o obserwacjach Wielkiego Obłoku Magellana przez mieszkańców półkuli północnej pochodzi z 964 roku od perskiego astronoma Al Sufiego. Obiekt, nazwany przez Arabów Al Bakr (Biały Wół), został zaobserwowany podczas wypraw kupieckich wzdłuż wschodnich wybrzeży Afryki.
Charakterystyka
Wielki Obłok Magellana jest zwykle uznawany za galaktykę nieregularną; takie galaktyki w morfologicznej klasyfikacji galaktyk oznacza się symbolem Irr. Ma ona jednak zauważalny kształt zdeformowanej spirali, która upodabnia ją do galaktyk spiralnych z poprzeczką o luźno nawiniętych ramionach (SBc). Galaktyka ta jako pierwsza otrzymała oznaczenie SBm (m pochodzi właśnie od nazwy galaktyki), jest to tzw. „magellaniczna galaktyka spiralna”[7]. Najprawdopodobniej pierwotna struktura spiralna Obłoku została zniszczona przez oddziaływanie grawitacyjne Drogi Mlecznej. Średnica galaktyki wynosi około 14 tysięcy lat świetlnych[5]. Dysk galaktyki nachylony jest pod kątem około 40° do sfery niebieskiej.
Masa galaktyki wynosi około 10 miliardów mas Słońca[5].
Wielki Obłok Magellana zawiera gwiazdy, które zostały „skradzione” z sąsiadującej, mniejszej galaktyki znanej jako Mały Obłok Magellana[8].
Odległość do galaktyki została wyznaczona w 2013 na 162 980 lat świetlnych z dokładnością do dwóch procent[3][9]. Wielki Obłok Magellana jest najbliższą niekarłowatą galaktyką, dlatego odgrywa istotną rolę we współczesnej astronomii. Liczne grupy różnych klas obiektów tworzące tę galaktykę, znajdujące się w pierwszym przybliżeniu w tej samej, stosunkowo niewielkiej odległości, są doskonałym celem badań nad wieloma zagadnieniami astrofizycznymi.
↑ abcG. Pietrzyński, D. Graczyk, W. Gieren, I. B. Thompson, B. Pilecki, A. Udalski, I. Soszyński, S. Kozłowski, P. Konorski, K. Suchomska, G. Bono, P. G. Prada Moroni, S. Villanova, N. Nardetto, F. Bresolin, R. P. Kudritzki, J. Storm, A. Gallenne, R. Smolec, D. Minniti, M. Kubiak, M. K. Szymański, R. Poleski, Ł. Wyrzykowski, K. Ulaczyk et al. An eclipsing-binary distance to the Large Magellanic Cloud accurate to two per cent. „Nature”. 495, s. 76–79, 2013-03-07. DOI: 10.1038/nature11878. (ang.).
↑Nigel Henbest, Heather Couper: The Guide to the Galaxy. Cambridge [England] ; New York, NY, USA: Cambridge University Press, 1994, s. 49. ISBN 978-0-521-45882-5.
↑Eric M. Wilcots. Magellanic type galaxies throughout the Universe. „Proceedings IAU Symposium”. 256, s. 461–472, 2008. DOI: 10.1017/S1743921308028871.
