Wiśnia różowa

Wiśnia różowa
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

różopodobne

Rząd

różowce

Rodzina

różowate

Rodzaj

Prunus

Gatunek

wiśnia różowa

Nazwa systematyczna
Prunus subhirtella Miq.
Ann. Mus. Bot. Lugduno-Batavi 2:91. 1865
Multimedia w Wikimedia Commons
Kwiat
Wyjątkowo stary okaz wiśni różowej

Wiśnia różowa (Prunus subhirtella) – gatunek drzewa z rodziny różowatych. Pochodzi z Japonii[3]. W wielu krajach świata, również w Polsce jest uprawiana jako roślina ozdobna.

Morfologia

Pokrój
Powoli rosnące drzewo z szeroką koroną. Na głównym pniu wytwarza wiele równorzędnych gałęzi.
Liście
Spiczastojajowate, pojedyncze, błyszczące, o piłkowanych brzegach. U niektórych odmian różowo zabarwione. Jesienią przed opadnięciem przebarwiają się na pomarańczowożółto lub brązowoczerwono.
Kwiaty
Roślina kwitnie od kwietnia do maja, niezwykle obficie. Kwiaty pojawiają się jeszcze przed rozwojem liści. Wydzielają słabą, delikatną woń. Pełne, białe lub biało-różowe (zależnie od odmiany) kwiaty zebrane są w kwiatostan, po kilka lub kilkanaście kwiatów. Kwiaty o średnicy do 4 cm, przedsłupne, zapylane przez owady (błonkówki).
Owoce
Pestkowiec. W Polsce owoce nie zawiązują się.

Zastosowanie i uprawa

  • Roślina ozdobna – podobnie, jak wiśnia japońska jest sadzona w parkach, ogródkach przydomowych, alejach.
  • Uprawa. Strefy mrozoodporności 5-9[4]. Potrzebuje stanowiska słonecznego. Wymaga dużo miejsca, najlepiej posadzić ją pojedynczo na trawniku. Nie ma większych wymagań co do gleby, ale lepiej rośnie na glebach żyznych i wilgotnych. Jest wrażliwa na zasolenie gleby. Rozmnaża się przez szczepienie, albo okulizację, na podkładce czereśni ptasiej. Należy usuwać odrosty pojawiające się na pniu.

Systematyka i zmienność

Synonimy[3]

Cerasus spachiana Lavallée ex Ed. Otto, Cerasus subhirtella (Miq.) A. N. Vassiljeva, Prunus pendula Siebold ex Maxim., Prunus spachiana (Lavallée ex Ed. Otto) Kitam., Prunus taiwaniana Hayat

Odmiany botaniczne[3]
  • var. ascendens (Makino) E. H. Wilson (syn: Prunus microlepis Koehne, Prunus pendula var. ascendens Makino, Prunus spachiana f. ascendens (Makino) Kitam
  • var. koshiensis (Koidz.) Ohwi (syn. Prunus spachiana var. koshiensis)
Odmiany ozdobne
  • 'Accolade' – mieszaniec Prunus subhirtella × P. sargentii. Drzewo o wysokości do 8 m z bladoróżowymi, półpełnymi kwiatami
  • 'Autumnalis' – ma różowe pąki i białe kwiaty. Kwitnie z przerwami od wiosny do późnej jesienie. Wysokość do 4,5 m
  • 'Autumnalis Rosea' – odmiana o różowych kwiatach.
  • 'Jagutsu-zakura' – odmiana o wzniesionych pędach i jasnoróżowych kwiatach.
  • 'Pendula' – odmiana, której wszystkie pędy zwisają do ziemi. Jest najczęściej sadzoną w Polsce odmianą.Tworzy bardzo gęstą koronę. Kwiaty białe, kwitną w połowie kwietnia. Korona szeroka, parasolowata. Drzewko rośnie powoli, osiągając wysokość 4 m, przy średnicy korony ok. 3 m.

Przypisy

  1. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-04-29] (ang.).
  3. ↑ a b c Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-05-05].
  4. ↑ Geoffrey Burnie i inni, Botanica. Ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, Niemcy: Könemann, Tandem Verlag GmbH, 2005, ISBN 3-8331-1916-0, OCLC 271991134.

Bibliografia

  • Maciej Mynett, Magdalena Tomżyńska: Krzewy i drzewa ozdobne. Warszawa: MULTICO Oficyna Wyd., 1999. ISBN 83-7073-188-0.
  • Praca zbiorowa: Katalog roślin II. Drzewa, krzewy, byliny.. Warszawa: Agencja Promocji Zieleni, Związek Szkółkarzy, 2003.