Werchniotorećke

Werchniotorećke
Верхньоторецьке
Ilustracja
Cerkiew św. Dymitra
Herb
Herb
Państwo

 Ukraina

Obwód

 doniecki

Rejon

pokrowski

Populacja (2020)
• liczba ludności


2884

Nr kierunkowy

+380 6236

Kod pocztowy

86040

Położenie na mapie obwodu donieckiego
Mapa konturowa obwodu donieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Werchniotorećke”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, po prawej znajduje się punkt z opisem „Werchniotorećke”
Ziemia48°13′21″N 37°52′12″E/48,222500 37,870000

Werchniotorećke (ukr. Верхньоторецьке) – osiedle typu miejskiego na Ukrainie, w obwodzie donieckim, w rejonie pokrowskim, nad Krywym Torciem. W 2020 roku liczyło ok. 2,9 tys. mieszkańców[1]. Ośrodek przemysłu olejarskiego. W miejscowości znajduje się stacja kolejowa Skotuwata na linii Konstantynówka-Jasynuwata[2].

Miejscowość powstała na miejscu zimownika Kozaków zaporoskich, czyli zabudowania, w którym spędzano zimę[3]. Pierwotnie nosiła nazwę Skotuwata (ukr. Скотувата). Według danych z 1859 roku wieś liczyła 2282 mieszkańców w 334 domach[4]. Pod względem administracyjnym przynależała w tym czasie do ujezdu bachmuckiego w guberni jekaterynosławskiej i była siedzibą administracyjną wołości. W 1908 miejscowość obejmowała 668 gospodarstw i zamieszkana była przez 4996 osób[5]. W 1938 roku Skotuwata otrzymała status osiedla typu miejskiego. W czasie II wojny światowej w walkach na frontach brało udział 229 mieszkańców osiedla, z czego 96 poległo[2]. W okresie radzieckim w miejscowości działał kołchoz „Prawda”[3]. W 1978 roku Skotuwata została przemianowana na Werchniotorećke[2]. W 1989 roku miejscowość liczyła 3579 mieszkańców[6], a w 2001 roku – 3143 mieszkańców (z czego ponad 60% stanowiła ludność rosyjskojęzyczna, a niemal 39% – ludność ukraińskojęzyczna)[7].

Przypisy

  1. ↑ Чисельність наявного населення України на 1 січня 2020 року. Статистичний збірник. За редакцією Марії ТІМОНІНОЇ. Київ: Державна служба статистики України, 2020, s. 28.
  2. ↑ a b c Верхньоторецьке. Енциклопедія Сучасної України. [dostęp 2022-01-24]. (ukr.).
  3. ↑ a b Історія міст і сіл Української РСР. Донецька область. T. 23. Київ: Головна редакція Української радянської енциклопедїї Академії наук УРСР, 1970, s. 935.
  4. ↑ Списки населенныхъ мѣстъ Россійской имперіи, составленные и издаваемые Центральнымъ статистическимъ комитетомъ Министерства внутреннихъ дѣлъ. Обраб. ред. И. Вильсономъ. T. XIII: Екатеринославская губернія съ Таганрогскимъ градоначальствомъ: списокъ населенныхъ мѣстъ по свѣдѣніямъ 1859 года. Санктпетербургъ: изданъ Центральнымъ статистическимъ комитетомъ Министерства внутреннихъ дѣлъ, 1863, s. 47.
  5. ↑ Оцѣночно-статистическое отдѣленіе Екатеринославской губернской земской управы: Списокъ населенныхъ мѣстъ Бахмутскаго уѣзда Екатеринославской губерніи: съ приложеніемъ карты. Екатеринославъ: Типографія Губернскаго земства, 1911, s. 34.
  6. ↑ 19A0501_06. Кількість наявного та постійного населення за статтю та типом поселень (0,1,2,3). Банк даних Державноі служби статистики України. [dostęp 2022-01-26]. (ukr.).
  7. ↑ 19A050501_02_014. Розподіл населення за рідною мовою, Донецька область (1,2,3,4). Банк даних Державноі служби статистики України. [dostęp 2022-01-26]. (ukr.).