Wasilij Titow

Wasilij Titow
Василий Петрович Титов
generał major
Data urodzenia

1758

Data i miejsce śmierci

16 czerwca 1821
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1773–1814

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego

Główne wojny i bitwy

insurekcja kościuszkowska,
wojna IV koalicji,
wojna VI koalicji

Odznaczenia
Order św. Jerzego IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order św. Jerzego III klasy (Imperium Rosyjskie)

Wasilij Pietrowicz Titow (ros. Василий Петрович Титов, w polskiej literaturze często jako Wasyl Titow; 1758–1821) – rosyjski generał, uczestnik walk przeciwko insurekcji kościuszkowskiej, a także wojen napoleońskich.

Biografia

Urodził się w 1758 roku. Do służby wojskowej wstąpił w 1773 roku i w 1778 roku otrzymał pierwszy stopień oficerski. W 1784 roku promowany na stopień kapitana, a w 1787 roku na premier-majora[1].

W czasie insurekcji warszawskiej dowodził batalionem piechoty. Wraz z nim stoczył ciężką czterogodzinną potyczkę z Regimentem Gwardii Pieszej Koronnej w rejonie ulicy Bonifraterskiej, po której wycofał się z miasta na Powązki pod osłonę wojsk pruskich. Wieczorem tego samego dnia przedarł się z niewielkim oddziałem do otoczonych na Miodowej wojsk rosyjskich, następnie wraz z Osipem Igelströmem uciekł z miasta[2].

Promowany do stopnia podpułkownika, został dowódcą kijowskiego pułku grenadierów. Wraz z nim brał udział w tłumieniu insurekcji kościuszkowskiej, za co 26 października 1795 roku został odznaczony Orderem Świętego Jerzego IV klasy (nr 621 na liście kawalerów(inne języki) Sudrawskiego oraz nr 1191 na liście Grigorowicza-Stiepanowa)[1][3][4].

Na początku 1798 roku Titow uzyskał stopień pułkownika i 18 sierpnia został mianowany dowódcą małorosyjskiego pułku grenadierów(inne języki). 17 listopada tego samego roku został promowany na stopień generał-majora z przydziałem do dowództwa muromskiego pułku muszkieterów, jednak już następnego dnia został z nieznanych powodów przeniesiony w stan spoczynku. Do służby powrócił 6 marca 1799 roku i został mianowany dowódcą 5. pułku jegrów(inne języki). 27 lipca 1800 roku ponownie przeszedł na emeryturę, jednak po wstąpieniu na tron cara Aleksandra I Titow ponownie został powołany do służby i 8 marca 1802 roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy muromskiego pułku muszkieterów[1].

W latach 1806–1807 Titow brał udział w kampanii przeciwko francuzom w Prusach Wschodnich. W bitwie pod Iławą Pruską dowodził 3 Dywizją Piechoty i został ranny. 8 kwietnia 1807 roku został odznaczony Orderem św. Jerzego III klasy (nr 147 na liście kawalerów). Mimo ran, Titow powrócił do służby i w bitwie pod Heilsbergiem ponownie dowodził 3 Dywizją. Po zakończeniu wojny, w 1809 powrócił w stan spoczynku, jednak po rozpoczęciu napoleońskiej inwazji Rosji powrócił do służby jako organizator i dowódca korpusu pospolitego ruszenia z guberni penzeńskiej i symbirskiej. Titow nie brał udziału w walkach, dopiero w maju 1813 jego korpus wszedł w skład Armii Polskiej von Benningsena i podporządkowany korpusowi Piotra hr. Tołstoja. We wrześniu Titow stoczył swoją pierwszą walkę tej wojny i wziął udział w bitwie pod Dreznem. Następnie brał udział w walkach przeciwko wojskom francuskim oblegającym Magdeburg oraz w oblężeniu Hamburga[5][3][4][6].

Po ostatecznym pokonaniu Napoleona Titow powrócił do Rosji, zamieszkał w Penzie i w Moskwie. Zmarł w Moskwie 16 czerwca 1821, został pochowany na cmentarzu klasztoru Nowopasskiego[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d Wołkow 2010 ↓, s.v. Титов.
  2. ↑ Bartoszewicz 1913 ↓, s. 199.
  3. ↑ a b Stiepanow i Grigorowicz 1869 ↓.
  4. ↑ a b Szabanow 2004 ↓, s.v. Титов.
  5. ↑ Biełousow 2009 ↓, s. 265–286.
  6. ↑ Kostjaszow i Kretinin 2001 ↓, s. 216.

Bibliografia

  • publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać »Święta Insurrekcyja« w Warszawie, [w:] Kazimierz Bartoszewicz, Dzieje Insurekcji Kościuszkowskiej, Berlin-Wiedeń: Benjamin Harz, 1913, OCLC 10599661., reprint z 2002: Kazimierz Bartoszewicz, Powstania polskie 1794; Dzieje Insurekcji Kościuszkowskiej, Poznań: Kurpisz, 2002, ISBN 978-83-88841-17-0.
  • S.B. Biełousow, Пензенское ополчение в России и Европе в 1812-1814 гг., [w:] V.E. Anfiłatow (red.), Отечественная война 1812 года: источники, памятники, проблемы: материалы XV Международной научной конференции, 9-11 сентября 2008 г. [Otechestvennai︠a︡ voĭna 1812 goda--istochniki, pami︠a︡tniki, problemy. Materialy XV Mezhdunarodnoĭ nauchnoĭ konferent︠s︡ii, 9-11 senti︠a︡bri︠a︡ 2008 g.] [pdf], Możajsk: Государственный Бородинский военно-исторический музей-заповедник [Gos. Borodinskiĭ voenno-istoricheskiĭ muzeĭ-zapovednik], 2009, s. 265–286, ISBN 978-5-904363-05-5, OCLC 497240154 (ros.).
  • Jurij Władimirowicz Kostjaszow, Giennadij Wiktorowicz Kretinin, Россияне в Восточной Пруссии: биографический словарь, Янтарный сказ, 2001 [dostęp 2017-07-13] (ros.).
  • W.S. Stiepanow, N.I. Grigorowicz, В память столптняго юбилея императорскаго военнаго ордена святаго великомученника и побпдоносца Георгфя: 1769-1869 г., Sankt Petersburg: В.Д. Скарялин, 1869 (ros.).
  • W.M. Szabanow, Военный орден Святого Великомученика и Победоносца Георгия. Именные списки 1769–1920. Биобиблиографический справочник [Voennyĭ orden svi︠a︡togo velikomuchenika i pobedonost︠s︡a Georgii︠a︡. Imennye spiski, 1769-1920: biobibliograficheskiĭ spravochnik], Moskwa: Русскій мір, 2004, ISBN 5-89577-059-2, OCLC 60386871 (ros.).
  • Siergiej Władimirowicz Wołkow, Генералитет Российской империи. Энциклопедический словарь генералов и адмиралов от Петра I до Николая II [Generalitet Rossiĭskoĭ imperii: ėnt︠s︡iklopedicheskiĭ slovarʹ generalov i admiralov ot Petra I do Nikolai︠a︡ II], t. II: Л–Я, Moskwa: Centrpoligraf, 2010, ISBN 978-5-227-02054-3, OCLC 828892814 (ros.).