Gen. Walery Maryański wręcza dowódcy 12 pułku artylerii lekkiej sztandar (1938)Grób Walerego Maryańskiego
Życiorys
Urodził się w Stulsku, w ówczesnym powiecie żydaczowskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Walerego, powstańca styczniowego, i Anieli z Młodnickich[1]. W 1894 ukończył C. K. IV Gimnazjum we Lwowie[2], a trzy lata później Techniczną Akademię Wojskową w Wiedniu. W 1897 rozpoczął zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii. Został wcielony do batalionu pionierów nr 15 w Klosterneuburgu[3], a w następnym roku przeniesiony do batalionu pionierów nr 11 w Przemyślu[4]. W latach 1900–1902 był słuchaczem Wyższego Kursu Inżynieryjnego w Wiedniu (niem.Höherer Genie-Curs)[5][6]. W 1902 wrócił do macierzystego batalionu[7]. W następnym roku został przydzielony do Wojskowego Komitetu Technicznego w Wiedniu[8]. W 1908 wrócił do macierzystego oddziału[9]. Jesienią 1912 został przeniesiony do batalionu saperów nr 11 we Lwowie[10]. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach[11]. W czasie I wojny światowej walczył na froncie galicyjskim, karpackim i besarabskim. W listopadzie 1916 został komendantem kursu minerów w Mautern[1]. Do 1917 jego oddziałem macierzystym był nadal batalion saperów nr 11[12][13], a następnie batalion saperów nr 22. W 1917 otrzymał tytuł inżyniera[14].
8 listopada 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego i przydzielony do Dowództwa „Wschód” na stanowisko zastępcy szefa sztabu i szefa inżynierii. 19 marca 1919 wyznaczony został na stanowisko kwatermistrza Frontu Galicyjskiego, a 1 października tego roku – szefa sztabu 12 Dywizji Piechoty. Od 20 lipca do 20 sierpnia 1920 pełnił obowiązki szefa sztabu 2 Armii, a później szefa sztabu Okręgu Generalnego „Lwów” we Lwowie. 24 września 1921 mianowany został I oficerem sztabu w Inspektoracie Armii Nr 5. 8 czerwca 1922 jako oficer Sztabu Generalnego wcielony został do oddziału macierzystego – 5 pułku saperów w Krakowie[15]. Z dniem 1 października 1924 roku został mianowany dowódcą 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu[16].
1 grudnia 1924 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski, na wniosek Ministra Spraw Wojskowych generała dywizji Władysława Sikorskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku[17] i 17. lokatą w korpusie generałów. W czasie przewrotu majowego opowiedział się po stronie rządowej. Z dniem 1 marca 1927 roku został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku[18]. Zamieszkał w resztówce Ryki w powiecie złoczowskim.
W 1924 w Paryżu był uczestnikiem Igrzysk Olimpijskich. Startował w konkurencji strzelania z pistoletu sylwetkowego, zajmując 21. miejsce.
pułkownik – zatwierdzony 29 maja 1920 z dniem 1 kwietnia 1920, w inżynierii i saperach, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[25], zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 6. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[26]
generał brygady – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 17. lokatą w korpusie generałów
↑Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 21 z 9 czerwca 1920 roku, poz. 547.
↑Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 227.
_(cropped).jpg)
.png){kind=small}
.jpg)
