Studia odbył w Moskwie, Lipsku, Krakowie i na Ecole des Sciences Politiques w Paryżu. Od 1917 roku wykładał ekonomię na Politechnice Warszawskiej, od 1918 roku również w Wyższej Szkole Handlowej, mianowany członkiem Rady Stanu w 1918 roku[1], od kwietnia 1919 roku profesor nadzwyczajny ekonomii politycznej na Politechnice Warszawskiej. Od października 1919 mieszkał i pracował w Wilnie. Od 1920 roku profesor zwyczajny. W latach 1919–1931 profesor Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie.
Działacz Stronnictwa Prawicy Narodowej. W 1931 roku wiceminister skarbu, rok później minister bez teki, w latach 1932–1935 minister skarbu w kolejnych gabinetach. Od 1936 roku profesor Szkoły Głównej Handlowej. W latach 1929–1930 był radcą Izby Przemysłowo-Handlowej w Wilnie z nominacji Ministra Przemysłu i Handlu[2].
Pozostawił Dziennik, opublikowany w 2010 roku nakładem wydawnictwa „Historia Iagellonica”.
Spoczywa na cmentarzu parafii kościoła św. Piotra i Pawła na Antokolu w Wilnie (sektor 9, rząd nr 91, kwatera grobów rodziny Zawadzkich)[3].
Główne prace
Opublikował liczne książki, broszury i artykuły[4], m.in.:
„Zastosowanie matematyki do ekonomji politycznej” (1914, również po francusku),
„Wartość i cena, wypisy ekonomiczne” (1919),
„Teorja produkcji” (1923),
„O potrzebach w obrębie ekonomii politycznej” Nauka Polska, t. X. 1928
