VX
|
|
| Nazewnictwo
|
|
|
| Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
|
metylotiofosfonian O-etylo-S-(2-diizopropyloamino)etylu
|
|
| Ogólne informacje
|
| Wzór sumaryczny
|
C11H26NO2PS
|
| Masa molowa
|
267,37 g/mol
|
| Identyfikacja
|
| Numer CAS
|
50782-69-9
|
| PubChem
|
39793
|
| SMILES
|
CCOP(=O)(C)SCCN(C(C)C)C(C)C
|
|
| InChI
|
InChI=1S/C11H26NO2PS/c1-7-14-15(6,13)16-9-8-12(10(2)3)11(4)5/h10-11H,7-9H2,1-6H3
|
| InChIKey
|
JJIUCEJQJXNMHV-UHFFFAOYSA-N
|
|
|
|
|
|
| Podobne związki
|
| Podobne związki
|
VG
|
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
|
|
|
VX – fosforo- i siarkoorganiczny związek chemiczny typu fosfonianu, stosowany jako broń chemiczna z grupy związków V. Jest silnie trujący, działa na układ krwionośny i nerwowy.
VX uznawany jest za jeden z najniebezpieczniejszych gazów bojowych używanych w wojnie chemicznej, choć w rzeczywistości jest trudno lotną cieczą. Jeżeli do organizmu przedostanie się przez drogi oddechowe, jest około dziesięciokrotnie bardziej trujący od sarinu. Ponieważ jest łatwo wchłaniany przez skórę, w tej postaci jest około 300-krotnie bardziej toksyczny od sarinu. Wytworzony został w laboratoriach Porton Down Chemical Weapons Research Centre w Wiltshire w Wielkiej Brytanii w 1952 roku. Substancją o podobnej budowie i działaniu jest opracowany w Rosji środek R-VX, metylotiofosfonian O-izobutylo-S-(2-dietylamino)etylu[2].
Lepkość i niska lotność VX powodują, że ma konsystencję wysokiej jakości oleju samochodowego. To czyni go szczególnie niebezpiecznym dla środowiska. VX nie ma zapachu ani smaku. Może być rozprowadzany w postaci płynu lub pary. Działa jak środek paralityczno-drgawkowy, blokując funkcję acetylocholinoesterazy. Powoduje to ciągłe skurcze wszystkich mięśni, co prowadzi do problemów z oddychaniem, a w efekcie do śmierci przez uduszenie.
Detoksykacja przez hydrolizę za pomocą wodnych roztworów zasadowych jest niemożliwa, gdyż związek ten jest słabo rozpuszczalny w wodzie, reaguje powoli, a produkt reakcji, Me−P(SCH
2CH
2Ni-Pr
2)O−
2, jest trwały i silnie trujący. Dlatego typowymi środkami neutralizującymi VX są wybielacze, w tym podchloryn sodu i podchloryn wapnia, stosowane w dużych ilościach jako roztwory wodne[2].
Jest on często uważany za najbardziej śmiertelny środek paralityczno-drgawkowy dotychczas zsyntetyzowany przez człowieka. Przeciętną osobę może zabić dawka 200 mikrogramów. W przypadku narażenia na działanie VX konieczne jest natychmiastowe podanie odtrutki, którą może być atropina lub pralidoksym. Substancje te są na wyposażeniu personelu wojskowego w zestawach autostrzykawek.
VX został wykorzystany do zabójstwa Kim Dzong Nama.
Jedynymi krajami posiadającymi VX są Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Rosja, Francja i Syria[potrzebny przypis]. Irak za rządów Saddama Husajna poinformował specjalną komisję ONZ (UNSCOM), że prowadził badania nad VX, ale nie użył go z powodu niepowodzeń w produkcji[potrzebny przypis]. O posiadanie zapasów VX podejrzewana jest również Korea Północna[3][4].
Przypisy
- ↑ a b c d e VX, [w:] ChemIDplus [online], United States National Library of Medicine [dostęp 2023-07-04] (ang.).
- ↑ a b Yu-ChuY.Ch. Yang Yu-ChuY.Ch., Chemical Detoxification of Nerve Agent VX, „Accounts of Chemical Research”, 32 (2), 1999, s. 109–115, DOI: 10.1021/ar970154s (ang.).
- ↑ North Korea [online], Nuclear Threat Initiative [dostęp 2018-02-02] (ang.).
- ↑ TerenceT. Roehrig TerenceT., The Roles and Influence of the Military, [w:] North Korea in Transition. Politics, Economy, and Society, Kyung-AeK.A. Park (red.), ScottS. Snyder (red.), Rowman & Littlefield, [cop. 2013], s. 53, ISBN 978-1-4422-1812-3 .
Bibliografia
