PROFILPELAJAR.COM

Unebi
	; „Unebi” w Hawrze, 1886
Klasa	krążownik pancernopokładowy
	Historia
Stocznia	Societe des Forges et Chantiers, Francja
Położenie stępki	maj 1884
Wodowanie	6 kwietnia 1886
	Dai-Nippon Teikoku Kaigun
Wejście do służby	3 grudnia 1886
Los okrętu	zaginął w 1887
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	3615 t
Długość	98 m
Szerokość	13,1 m
Zanurzenie	5,72 m
	Napęd
	2 maszyny parowe potrójnego rozprężania, 6000 ihp
Prędkość	17,5 węzła
	Uzbrojenie
	4x240 mm BL (4xI); 7x150 mm, 14 kartaczownic; 4 wyrzutnie torped
	Opancerzenie
	pokład 60 mm
Załoga	280

Unebi (jap. 畝傍) – krążownik pancernopokładowy zbudowany we Francji dla Japońskiej Cesarskiej Marynarki Wojennej, który zaginął z całą załogą podczas rejsu do Japonii.

Dążąc do wzmocnienia floty, z początkiem lat 80. XIX wieku Japończycy zamówili w Wielkiej Brytanii krążowniki „Naniwa” i „Takachiho”, a we Francji „Unebi”. Ten ostatni budowała stocznia Sociéte des Forges et Chantiers, a głównym konstruktorem był M. Marmièsse.

Krążownik miał nieco starszą konstrukcję niż „Naniwa”, z pełnym ożaglowaniem trójmasztowego barku i powierzchnią żagli 1115 m². Głównym napędem były dwie poziome, trzycylindrowe maszyny parowe potrójnego rozprężania o mocy 6000 ihp. Napęd parowy pozwalał na rozwinięcie prędkości 17,5 węzła, a zasięg określono na 5600 mm przy prędkości ekonomicznej 10 węzłów^[1].

Krążownik posiadał pokład pancerny o grubości 60 mm i, jak większość okrętów swojej ery, przedłużoną, wzmocnioną taranową dziobnicę^[1].

Okręt był bardzo ciężko uzbrojony, dużo ciężej niż "konkurencyjna" „Naniwa”. Posiadał cztery odtylcowe armaty Kruppa, kal. 240 mm, o długości lufy 35 kalibrów i masie 18 ton, po dwie na każdej burcie. Do tego dochodziło siedem armat 150 mm Kruppa, po trzy na burcie i jedna na dziobie, oraz uzbrojenie lekkie w postaci 10 czterolufowych zestawów jednofuntowych kartaczownic Nordenfelta i czterech kartaczownic Gatlinga^[1]^[2]^[a]. Uzbrojenie torpedowe stanowiły cztery nadwodne wyrzutnie o kalibrze 450^[2] lub 380 mm^[1]. Ciężar dział stanowił ok. 11% całej wagi okrętu^[1].

By zmniejszyć obciążenie i poprawić stabilność, kadłub silnie zwężał się ku pokładowi, w stosunku do szerokości na linii wodnej. Z tego powodu konieczne było umieszczenie ciężkich dział na sponsonach burtowych^[1]. Mimo to były obawy o niewystarczającą stabilność i niedostateczną wysokość metacentryczną krążownika. Obawy te najprawdopodobniej były słuszne, gdyż okręt zaginął z całą załogą podczas podróży do kraju przeznaczenia, na odcinku między Singapurem a Japonią, w październiku 1887^[2].

Przyczyną zatonięcia był najprawdopodobniej sztorm, ale ponieważ nie znaleziono żadnych śladów po okręcie lub załodze, krążyły też pogłoski o jego przechwyceniu lub zatopieniu przez Chińczyków^[3]. Japończycy uzyskali za pechowy krążownik odszkodowanie w wysokości ponad 1 245 tys. jenów i wykorzystali je, by zamówić w Wielkiej Brytanii lżej uzbrojoną „Chiyodę”, która służyła następnie w trzech wojnach, aż do lat 1920^[4]^[5].

Uwagi

↑ Warships of the Imperial Japanese Navy podaje "14 karabinów maszynowych" co odpowiada danym z Conway's... (10 zestawów Nordenfeldta + 4 Gatlingi). Conway's wymienia dodatkowo dwie lekkie armaty sześciofuntowe.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Hansgeorg Jentsura, Dieter Jung, Peter Mickel: Warships of the Imperial Japanese Navy, 1869–1945. Naval Institute Press, 1976, s. 96. ISBN 0-87021-893-X. (ang.).
↑ ^a ^b ^c Roger Chesneau, Eugène Kolesnik: Conway's All the World’s Fighting Ships, 1860–1905. London: Conway Maritime Press, 1979, s. 227. ISBN 0-85177-133-5.
↑ Fred. T. Jane: The Imperial Japanese Navy. Londyn: W. Thacker & co., 1904, s. 77.
↑ Leonard George Carr Laughton, Roger Charles Anderson. „The Mariner's Mirror”. 93, s. 488., 2007. The Society for Nautical Research.
↑ Roger Chesneau, Eugène Kolesnik: Conway's All the World’s Fighting Ships, 1860–1905. London: Conway Maritime Press, 1979, s. 223. ISBN 0-85177-133-5.