Ulica Szpitalna w Warszawie

Ulica Szpitalna w Warszawie
Śródmieście Północne
Ilustracja
Ulica Szpitalna, widok w kierunku placu Powstańców Warszawy (2024)
Państwo

 Polska

Miejscowość

Warszawa

Długość

320 m

Przebieg
ul. Bracka/Krucza
ul. Chmielna
ul. Przeskok/Górskiego
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Szpitalna w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Szpitalna w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Szpitalna w Warszawie”
Ziemia52°14′00,0″N 21°00′52,4″E/52,233333 21,014556

Ulica Szpitalna – ulica w dzielnicy Śródmieście w Warszawie.

Historia

Wytyczona w pierwszej połowie XVI wieku na terenie jurydyki Nowoświeckiej, na gruntach należących do księży misjonarzy i Szpitala Św. Ducha.

W latach 1754–1757 na parceli zakupionej od Szpitala Św. Ducha wybudowano według projektu Jakuba Fontany zabudowania Szpitala Dzieciątka Jezus, od którego pochodzi nazwa ulicy, nadana w 1770 roku[1]. Na dalszym odcinku, za ul. Boduena (dziś w tym miejscu znajduje się plac Powstańców Warszawy), założono cmentarz grzebalny położony po obu stronach ulicy, zastąpiony na początku XIX wieku ogrodami.

W latach 80. XIX przy ulicy znajdowały się tylko dwa drewniane domy; późniejszą zabudową były murowane domki i niewielka kamieniczka u zbiegu z ul. Przeskok. W roku 1883 powstała ul. Górskiego, zaś w roku 1893 narożnik u zbiegu obu ulic zabudowano kamienicą Emila Wedla, zaprojektowaną przez Franciszka Braumana.

Po rozebraniu zabudowań Szpitala Dzieciątka Jezus w roku 1902 wytyczono ul. Boduena, a teren zajmowany przez szpital podzielono na mniejsze parcele. Wybudowano na nich wielkomiejskie, okazałe kamienice, a ich parterowe kondygnacje zapełniły eleganckie sklepy.

W okresie międzywojennym w kamienicy nr 7 mieścił się X komisariat Policji Państwowej[2].

Zabudowa ulicy ucierpiała w czasie obrony Warszawy we wrześniu 1939[3].

W 1944 większość zabudowy ulicy została niemal całkowicie zniszczona. Ocalała wypalona kamienica Wedla; zabytkowe wnętrze znajdującego się na parterze sklepu zrekonstruowano w 1958.

W 1961 roku pod nr 1 otwarto pierwszy w Warszawie pensjonat dla cudzoziemców „Zgoda” z kawiarnią „Szwajcarska”[4][5].

Ważniejsze obiekty

Przypisy

  1. Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011, s. 183. ISBN 978-83-62189-08-3.
  2. Ryszard Mączewski: Warszawa między wojnami. Łódź: Księży Młyn, 2009, s. 70. ISBN 978-83-61253-51-8.
  3. Mieczysław Cieplewicz. Bombardowanie i ostrzeliwanie Warszawy we wrześniu 1939 r.. „Kronika Warszawy”. 4/48, s. 65, 1981. 
  4. Kronika wydarzeń w Warszawie. Rok 1961. „Warszawski kalendarz ilustrowany „Stolicy” 1963”, s. 115, 117, 1962. 
  5. Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie 1945−1965. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2003, s. 92. ISBN 83-908950-6-4.

Bibliografia