W 1882 roku na rogu ulic Łąkowej i Milscha (obecna ul. Kopernika), Teodor Milsch wybudował willę w sąsiedztwie swojego browaru i „ogrodu rozrywkowego”[5]. W połowie lat 90. XIX wieku Franciszek Kindermann na terenie położonym przy ulicach św. Andrzeja (obecna Andrzeja Struga 61/63) i Łąkowej wzniósł fabrykę, przędzalnię wełny (po II wojnie św. budynki zajmowane przez zakłady cukiernicze „Optima”, mniejsza część wykorzystywana przez Łódzką Drukarnię Akcydensową). Franciszek Kindermann od 1859 mieszkał i prowadził warsztaty tkackie przy ul. Przejazd – obecnie Tuwima, w 1868 wraz z rodziną przeniósł się na ul. Struga[6]. W 1897 roku Juliusz Kindermann przy Łąkowej 23 zbudował fabrykę wytwarzającą tkaniny bawełniane; tkalnię, farbiarnię, wykańczalnię i zakładową elektrownię[5][6]. W 1899 roku na rogu Łąkowej i ulicy Karolewskiej powstała secesyjna willa zaprojektowana przez Franciszka Chełmińskiego, a w roku 1903 przy Łąkowej 13, Robert Nestler – przedsiębiorca budowlany – zbudował dla siebie willę[5]. W 1905 roku Karol Bennich przy Łąkowej 11 wzniósł fabrykę, do której przeniósł produkcję z ulicy Piotrkowskiej 105 (Spółka Akcyjna Manufaktura Wełniana Karol Bennich) – w 1993 roku fabrykę przerobiono na biura[5]. W 1938 roku na końcu ulicy, obok parku im. Poniatowskiego, wzniesiono kościół-sanktuarium Matki Boskiej Zwycięskiej[5].
Na przełomie lat 1939/1940 w fabryce przy Łąkowej 4 (fabryka wełnianych tkanin wzorzystych Barucha Gliksmana) Niemcy utworzyli Centralny obóz przesiedleńczy dla Polaków deportowanych do Generalnego Gubernatorstwa, a także wywożonych na roboty przymusowe w głąb Niemiec i do Francji[7]. Niemcy dokonywali tam również selekcji rasowej i następnie przenosili więźniów do innych obozów. Część uwięzionych osób było przewożonych do Urzędu Rasy i Osadnictwa zlokalizowanego po usunięciu zakonników na terenie klasztoru oo. Bernardynów przy ul. Spornej. Obóz istniał do końca wojny. Miejsce to upamiętnia tablica umieszczona na głazie stojącym obok chodnika przy Łąkowej 4[5] (zdjęcie tablicy).
W 1945 roku w hali sportowej przy Łąkowej 29 powstała Wytwórnia Filmów Fabularnych. Obiekty wytwórni zostały rozbudowane w następnych latach, m.in. w 1950 roku o dwie hale zdjęciowe[8]. W tej wytwórni „...rozpoczęła się historia powojennej kinematografii w Polsce..” (Bonisławski, Podolska; Polesie i Karolew)[5].
