Udo Kießling

Data i miejsce urodzenia	21 maja 1955 Crimmitschau, NRD
Obywatelstwo	Niemcy
Wzrost	180 cm
Pozycja	obrońca
Uchwyt	lewy
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1972–1973 SC Riessersee 40 (8) 1973–1974 Augsburger EV 36 (16) 1974–1976 EV Rosenheim 68 (50) 1976–1979 Kölner EC 132 (57) 1979–1982 Düsseldorfer EG 145 (78) 1982 Minnesota North Stars 1 (0) 1982–1983 EV Füssen 21 (12) 1983–1992 Kölner EC 418 (121) 1992–1996 EV Landshut 217 (26) W sumie: 1078 (368)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1973–1992  RFN/Niemcy 321 (45)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  RFN Igrzyska olimpijskie brąz Innsbruck 1976 hokej na lodzie

Udo Kießling (ur. 21 maja 1955 w Crimmitschau) – niemiecki hokeista grający na pozycji obrońcy, reprezentant kraju, olimpijczyk.

Jeden z najlepszych hokeistów w historii niemieckiego hokeja na lodzie. Reprezentował barwy: SC Riessersee, Augsburgera EV, EV Rosenheim (awans do Bundesligi), dwukrotnie Kölner EC (6-krotny mistrz Niemiec), dwukrotnie Düsseldorfer EG, Minnesota North Stars, EV Füssen oraz EV Landshut. Z reprezentacją RFN/Niemiec 5-krotnie uczestniczył w zimowych igrzyskach olimpijskich (1976 – brązowy medal^[1], 1980, 1984, 1988, 1992), 15-krotnie uczestniczył w mistrzostwach świata oraz w Canada Cup 1984.

Był także nagradzany indywidualnie: czterokrotny zdobywca Trofeum Leonharda Waitla – dla najlepszego obrońcy w Bundeslidze, trzykrotny Hokeista Roku, 15-krotnie wybierany do Drużyny Gwiazd Bundesligi, wybrany do Drużyny Gwiazd mistrzostw świata, członek Galerii Sławy IIHF (1997) – jako jeden z trzynastu niemieckich hokeistów (2000), członek Galerii Sławy Niemieckiego Hokeja na Lodzie^[1][2]. Ma także w reprezentacji Niemiec zastrzeżony numer (numer 4).

Udo Kießling urodził się w Crimmitschau (ówczesne NRD), jako syn Gerharda (1922–2017), reprezentanta NRD, potem selekcjonera reprezentacji NRD i reprezentacji RFN. W 1957 roku uciekł wraz z rodziną do Berlina Zachodniego, jednak naukę jazdy na łyżwach (ojciec przywiózł je z Kanady) rozpoczął w 1958 roku w Krefeld, gdzie jego ojciec trenował Preussen Krefeld^[3]. W młodości grał w tym klubie, nawet, gdy ojciec został trenerem Eintrachtu Frankfurt.

Udo Kießling karierę sportową rozpoczął w 1972 roku w SC Riessersee wraz z Ignazem Berndanerem, z którym w 1973 roku zadebiutował na mistrzostwach świata 1973, kiedy wówczas selekcjonerem reprezentacji RFN był ojciec Kießlinga, Gerhard. Po sezonie 1972/1973 przeniósł się do Augsburgera EV, jednak po sezonie 1973/1974 przeniósł się wraz z ojcem do występującego w 2. Bundeslidze EV Rosenheim, z którym w sezonie 1974/1975 wywalczyli awans do Bundesligi.

Po sezonie 1975/1976, przenieśli się do Kölner EC, z którym dwukrotnie zdobył mistrzostwo Niemiec (1977, 1979), zajął 3. miejsce w Bundeslidze w sezonie 1977/1978 (Gerhard Kießling w sezonie 1977/1978 trenował Berliner SC), dwukrotnie zdobył Trofeum Leonharda Waitla (1977, 1979) oraz trzykrotnie został wybierany do Drużyny Gwiazd Bundesligi (1977–1979), a w 1977 roku został wybrany Hokeistą Roku. Następnie przenieśli się do Düsseldorfer EG, w którym przebywali do końca sezonu 1981/1982. W tym okresie dwukrotnie zdobył wicemistrzostwo Niemiec (1980, 1981) w sezonie 1979/1980 zdobył Trofeum Leonharda Waitla oraz dwukrotnie był wybierany do Drużyny Gwiazd Bundesligi (1980–1982).

Wkrótce został zauważony przez działaczy klubu ligi NHL, Minnesota North Stars, w barwach którego 13 marca 1982 roku, w wygranym 3:2 meczu wyjazdowym z St. Louis Blues rozegrał swój jedyny mecz w lidze NHL, w którym spędził 2 minuty na ławce kar^[4], będąc tym samym pierwszym niemieckim zawodnikiem występującym w tej lidze^[5][6].

Potem wraz z ojcem przeniósł się do EV Füssen, którego zawodnikami byli również dwaj Polacy: Justyn Denisiuk oraz Bogusław Maj. W sezonie 1982/1983 został wybrany do Drużyny Gwiazd Bundesligi, jednak klub w rundzie zasadniczej zajął ostatnie, 10. miejsce w tabeli ligowej, w związku z czym przystąpił do rundy spadkowej, w której zajęli 3. miejsce, tym samym spadając do 2. Bundesligi, po czym Kießling wrócił do Kölner EC, z którym czterokrotnie zdobył mistrzostwo Niemiec (1984, 1986–1988), wicemistrzostwo Niemiec w sezonie 1990/1991, trzykrotnie zajął 3. miejsce w Bundeslidze (1985, 1989, 1990), zdobył Trofeum Leonharda Waitla w sezonie 1984/1985, dwukrotnie został wybrany Hokeistą Roku (1984, 1986) oraz 8-krotnie był wybierany do Drużyny Gwiazd Bundesligi (1984–1991). Z klubu odszedł po sezonie 1991/1992.

Następnie został zawodnikiem EV Landshut, z którym w 1995 (pierwszy sezon nowo utworzonej ligi DEL) zdobył Wicemistrzostwo Niemiec. 7 stycznia 1996 roku, w wygranym 5:2 meczu domowym z Schwenninger Wild Wings rozegrał swój 1000. mecz w najwyższej klasie rozgrywkowej w Niemczech^[7], a po sezonie 1995/1996 z powodu kontuzji zakończył karierę sportową.

Łącznie Bundeslidze/lidze DEL, w fazie zasadniczej rozegrał 898 meczów, w których zdobył 781 punktów (308 goli, 473 asysty) oraz spędził 1339 minut na ławce kar, natomiast w fazie play-off rozegrał 139 meczów, w których zdobył 106 punktów (40 goli, 66 asyst) oraz spędził 202 minuty na ławce kar, w 2. Bundeslidze, w fazie zasadniczej rozegrał 34 mecze, w których zdobył 38 punktów (20 goli, 18 asyst) oraz spędził 73 minuty na ławce kar, w lidze NHL, w fazie zasadniczej rozegrał 1 mecz, w którym spędził 2 minuty na ławce kar.

Udo Kießling w latach 1973–1992 w reprezentacji RFN/Niemiec rozegrał 321 meczów (rekord, do 2003 roku rekord świata, 7 lutego 2020 roku Andrea Lanzl w kobiecej reprezentacji Niemiec rozegrała 322. mecz^[8])^[9], w których zdobył 113 punkty (45 goli, 68 asyst) oraz spędził 289 minut na ławce kar. 5-krotnie uczestniczył w zimowych igrzyskach olimpijskich (1976, 1980, 1984, 1988, 1992). Na turnieju olimpijskim 1976 w Innsbrucku z reprezentacją RFN pod wodzą selekcjonera Xavera Unsinna zdobył pierwszy od 44 lat medal olimpijski – brązowy medal^[10][1].

Ponadto 15-krotnie uczestniczył w mistrzostwach świata (1973 – spadek do Grupy B, 1974, 1975 – awans do Grupy A, 1976, 1977, 1978, 1979, 1982, 1983, 1985, 1986, 1987, 1989, 1990, 1991). Na mistrzostwach świata 1987 w Wiedniu rozegrał 10 meczów, w których zdobył 8 punktów (5 goli, 3 punkty) oraz spędził 18 minut na ławce kar, dzięki czemu został wybrany do Drużyny Gwiazd.

Uczestniczył także w Canada Cup 1984 w Kanadzie, w którym reprezentacja RFN zajęła ostatnie, 6. miejsce.

Jest jedynym zawodnikiem ze składu zimowych igrzysk olimpijskich 1976 w Innsbrucku, który występował w drużynie narodowej po zjednoczeniu Niemiec w 1990 roku.

Sezon	Drużyna	Liga		Sezon zasadniczy						Faza Play-off
				M	G	A	Pkt	Min		M	G	A	Pkt	Min
1972/1973	SC Riessersee	BL		40	8	6	14	44
1973/1974	Augsburger EV	BL		36	16	6	22	52
1974/1975	EV Rosenheim	ESBG		34	20	18	38	73
1975/1976	EV Rosenheim	BL		34	30	22	52	72
1976/1977	Kölner EC	BL		46	13	21	34	143
1977/1978	Kölner EC	BL		46	16	18	34	48
1978/1979	Kölner EC	BL		40	28	32	60	78
1979/1980	Düsseldorfer EG	BL		48	39	44	83	84		7	2	2	4	10
1980/1981	Düsseldorfer EG	BL		39	14	29	43	93		11	8	4	12	22
1981/1982	Düsseldorfer EG	BL		38	15	22	37	54		2	0	0	0	7
1981/1982	Minnesota North Stars	NHL		1	0	0	0	2		—	—	—	—	—
1982/1983	EV Füssen	BL		21	12	13	25	52		—	—	—	—	—
1982/1983	Kölner EC	BL		9	4	0	4	2		8	3	7	10	8
1983/1984	Kölner EC	BL		45	9	19	28	74		8	0	3	3	10
1984/1985	Kölner EC	BL		36	14	26	40	38		9	4	10	14	22
1985/1986	Kölner EC	BL		27	13	18	31	24		10	5	8	13	17
1986/1987	Kölner EC	BL		42	10	34	44	70		—	—	—	—	—
1987/1988	Kölner EC	BL		35	9	20	29	54		11	3	7	10	22
1988/1989	Kölner EC	BL		31	11	24	35	38		9	6	4	10	8
1989/1990	Kölner EC	BL		35	7	15	22	45		8	1	2	3	10
1990/1991	Kölner EC	BL		35	7	13	20	36		14	2	4	6	18
1991/1992	Kölner EC	BL		42	11	23	34	38		4	2	0	2	2
1992/1993	EV Landshut	BL		44	9	19	28	50		6	1	5	6	10[11]
1993/1994	EV Landshut	BL		44	3	16	19	74		7	0	1	1	10
1994/1995	EV Landshut	DEL		41	7	15	22	40		18	3	7	10	22
1995/1996	EV Landshut	DEL		50	3	19	22	44		7	0	2	2	4
BL/DEL Ogółem				898	308	473	781	1339		139	40	66	106	202
ESBG Ogółem				34	20	18	38	73		—	—	—	—	—
NHL Ogółem				1	0	0	0	2		—	—	—	—	—

Rok	Drużyna	Turniej	Miejsce		M	G	A	Pkt	Min
1973	RFN	MŚ	6		10	0	0	0	6
1974	RFN	MŚ-B			7	1	2	3	8
1975	RFN	MŚ-B			7	1	3	4	8
1976	RFN	IO			5	0	1	1	6
1976	RFN	MŚ	6		10	0	1	1	8
1977	RFN	MŚ	7		10	0	5	5	10
1978	RFN	MŚ	5		10	0	5	5	10
1979	RFN	MŚ	6		8	2	4	6	14
1980	RFN	IO	10		5	2	2	4	6
1982	RFN	MŚ	6		7	1	3	4	12
1983	RFN	MŚ	5		4	0	1	1	10
1984	RFN	IO	5		6	3	1	4	4
1984	RFN	CC	6		4	0	1	1	4
1985	RFN	MŚ	7		10	0	3	3	16
1986	RFN	MŚ	7		10	4	2	6	22
1987	RFN	MŚ	6		10	5	3	8	18
1988	RFN	IO	5		8	1	5	6	18
1989	RFN	MŚ	7		10	2	0	2	12
1990	RFN	MŚ	7		10	2	2	4	10
1991	Niemcy	MŚ	8		10	0	1	1	6
1992	Niemcy	IO	6		8	0	0	0	6
Ogółem					321	45	68	113	289

EV Rosenheim

• Awans do Bundesligi: 1975

Kölner EC

• Mistrzostwo Niemiec: 1977, 1979, 1984, 1986, 1987, 1988
• Wicemistrzostwo Niemiec: 1991
• 3. miejsce w Bundeslidze: 1978, 1985, 1989, 1990

Düsseldorfer EG

• Wicemistrzostwo Niemiec: 1980, 1981

EV Landshut

• Wicemistrzostwo Niemiec: 1995

Reprezentacyjne

• Awans do Grupy A mistrzostw świata: 1975
• Brązowy medal zimowych igrzysk olimpijskich: 1976

• Trofeum Leonharda Waitla: 1977, 1979, 1980, 1985
• Hokeista Roku: 1977, 1984, 1986
• Drużyna Gwiazd Bundesligi: 1977, 1978, 1979, 1980, 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 1991
• Drużyna gwiazd mistrzostw świata: 1987
• Członek Galerii Sław IIHF: 2000
• Członek Galerii Sław Niemieckiego Hokeja na Lodzie
• Zastrzeżony numer w reprezentacji Niemiec: numer 4

Udo Kießling obecnie mieszka w Kolonii.

• Udo Kießling w bazie NHL (ang.)
• Udo Kießling w bazie Rodi-db.de (niem.)
• Udo Kießling w bazie MKOl (ang.)

• Udo Kießling w bazie Olympedia.org (ang.)
• Udo Kießling w bazie Eurohockey.com (ang.)
• Udo Kießling. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-17)]. w bazie Sport-Reference.com (ang.)
• Udo Kießling w bazie Olympiandatabase.com (ang.)
• Udo Kießling w bazie Eliteprospects.com (ang.)
• Udo Kießling w bazie The Internet Hockey Database (ang.)
• Udo Kießling w bazie Internationalhockeylegends.blogspot.com (ang.)