Herbrand

Wagon nr 25 w zajezdni MVG
Dane ogólne
Kraj produkcji	Cesarstwo Niemieckie
Producent	Herbrand (nadwozie) Weyer (podwozie) S&H (wyposażenie el.)
Miejsce produkcji	Kolonia
Lata produkcji	1899–1900
Dane techniczne
Liczba członów	1
Długość	7700 mm
Szerokość	1950 mm
Wysokość	3300 mm
Rozstaw wózków	1000 mm
Rozstaw osi w wózkach	2000 mm
Moc silników	2 × 22 kW
Wnętrze
Liczba miejsc siedzących	18
Wysokość podłogi	890 mm
Multimedia w Wikimedia Commons

Herbrand – seria 18 wagonów tramwajowych eksploatowanych dawniej przez sieć tramwajową w Oberhausen. Te wąskotorowe wagony wytwarzano od 1899 r. w zakładach Herbrand.

Wagony silnikowe drugiej serii dostarczano do miasta od 1899 r. W stosunku do egzemplarzy z pierwszej serii wydłużono nadwozie o 30 cm. 18 miejsc siedzących wewnątrz tramwajów rozmieszczono w układzie 2+1. Tramwaje charakteryzowały się półotwartymi platformami wejściowymi; przednia oraz tylna ściana nadwozia były przeszklone i zapewniały motorniczemu ochronę przed niekorzystnymi warunkami pogodowymi, natomiast wejścia były nieosłonięte i zabezpieczone jedynie łańcuchami. Do wnętrza prowadziły dwa wejścia usytuowane na końcach zarówno lewej, jak i prawej strony nadwozia. Przed I wojną światową dokonano pierwszej modernizacji tramwajów, w trakcie której zaślepiono wejścia położone na końcu wagonu. Spowodowało to wydłużenie czasu potrzebnego na wymianę pasażerów w trakcie postojów na przystankach^[1].

Pod koniec lat 20. XX wieku wykonano kolejny remont wagonów: platformy wejściowe całkowicie zabudowano poprzez wstawienie drzwi, przywrócono także zlikwidowane wcześniej wejścia z tyłu wagonu. Powiększono drzwi oddzielające platformy wejściowe od przedziału pasażerskiego. Ponadto wagony otrzymały dachowe świetliki pozwalające na lepszą wentylację wnętrza. Zewnętrzne wymiary wagonu uległy niewielkim zmianom^[1].

W latach 30. XX wieku systematycznie wycofywano z ruchu kolejne wagony. Tramwaje nr 14, 18, 28 i 29 przebudowano w 1934 r. na doczepy poprzez usunięcie wyposażenia elektrycznego; po przebudowie nadano im numery taborowe 211–214. Wagony o numerach 15, 16 i 27 przekazano w 1936 r. dla sieci tramwajowej w Elblągu. Z pozostałych 11 wagonów tramwaje nr 17 i 19 uległy zniszczeniu w czasie II wojny światowej. W latach 50. XX wieku pięć egzemplarzy wykorzystywano jako wagony techniczne. Wszystkie oprócz wagonu nr 152 (ex 25) zakończyły służbę do połowy lat 60. XX wieku^[1].

Rok przed likwidacją tramwajów w Oberhausen, w 1968 r. wagonowi technicznemu nr 152 przywrócony został wygląd z 1928 r. i numer 25. Z okazji przejazdu pożegnalnego 13 sierpnia 1968 r. firma Stadtwerke Oberhausen (STOAG) wyposażyła wagon w wypożyczony z Amsterdamu lirowy odbierak prądu^[1].

W 1969 r. STOAG przekazało wagon dla muzeum tramwajów w Hanowerze, gdzie stacjonował on przez następne 30 lat. W 1997 r. tramwaj przez krótki czas należał do sieci tramwajowej w Nordhausen, zanim 10 września tego samego roku powrócił do Oberhausen. Po przeprowadzonym remoncie tramwaj wyruszył na trasę 31 grudnia 1999 r.^[2]

Tramwaj służy obecnie przedsiębiorstwu STOAG jako wagon muzealny i jest wg danych tejże firmy najstarszym wagonem tramwajowym w Niemczech, który dopuszczony jest do ruchu^[2][3].

Państwo	Miasto	Lata dostaw	Liczba	Numery taborowe
Cesarstwo Niemieckie	Oberhausen	1899–1900	18	14–31
Łączna liczba:			18