Na stronę Koryta Krywańskiego, a dokładniej do jego górnego kotła pod północno-zachodnią ścianą Krywania opada z Turni nad Korytem bardzo stromy stok o charakterze ściany[2]. Do doliny Niewcyrki obrywa się blisko 400-metrowa, północna ściana, ograniczona z lewej (patrząc od dołu) strony wyraźną grzędą, stanowiącą krawędź ściany. W środkowej części ściany zaznacza się wybitny filar, zanikający w partiach podszczytowych. W poprzek niemal całej ściany przebiega półka, mniej wyraźna jedynie w pobliżu lewej krawędzi ściany, lekko wznosząca się w stronę północno-zachodniej grani Zadniej Krywańskiej Turni. Od linii spadku Wyżniej Krywańskiej Szczerbiny aż po grań rozszerza się ona w piarżysty zachód[2].
Nazewnictwo Turni nad Korytem wywodzi się od położonej poniżej niej żlebowatej dolinki zwanej Korytem Krywańskim, która wcina się w północno-zachodnią część masywu Krywania. Nazwę nadali polscy taternicy, którzy w lecie 1960 pokonali jej północną ścianę[2].
Taternictwo
Pierwszego znanego wejścia na Turnię nad Korytem dokonali Alfred Martin i przewodnik Johann Franz senior 20 września 1907, podczas wspinaczki Krywańską Granią[2]. Położone u podnóża turni Koryto Krywańskie oraz jego okolice były niegdyś popularnym terenem myśliwskim, w XIX wieku polowali tu na kozice m.in. podhalańscy górale[4]. Rejon ten znany był prawdopodobnie również górnikom, a później turystom[5].
Współcześnie Turnia nad Korytem nie jest dostępna dla turystów i taterników[6] – powodem tego jest jej położenie w obrębie rezerwatu ścisłego, którym objęty jest masyw Krywania.
Drogi wspinaczkowe
Krywańską Granią z Niewcyrskiej Polanki; II, czas przejścia całej grani (po Ramię Krywania) 8 godz.
krawędzią ściany; prawdopodobnie I-II, 2 godz.
Kováčikova cesta, lewą częścią ściany; V, 10 godz.
Poľská cesta, środkiem ściany; VI, 7 godz.
Ďuranova cesta, filarem w lewej części ściany; V+, A2, 8-10 godz.
Dieškova cesta, na prawo od czarnego filara; IV-V, jedno miejsce A2
Launerova cesta, na lewo na Kováčikovej cesty; VI-, A2
rynną wodną, między centralnym filarem a drogą Ďurany i Fiali; V, A2
↑ abcdefArno Puškáš: Vysoké Tatry, horolezecký sprievodca monografia, diel X. Bratislava: Šport, slovenské telovýchovné vydavateľstvo, 1989. ISBN 80-7096-026-4. Brak numerów stron w książce
↑Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005. ISBN 83-909352-2-8. Brak numerów stron w książce
↑Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część VIII. Młynicka Przełęcz – Krywań. Warszawa: Sport i Turystyka, 1956. Brak numerów stron w książce
↑Witold Henryk Paryski. Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część V. Cubrynka – Skrajna Baszta. Warszawa: Sport i Turystyka, 1954