Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji według kryteriów GHS są niedostępne.
Treprostynil, treprostinil – organiczny związek chemiczny, syntetyczna pochodna prostacykliny stosowana w leczeniu tętniczego nadciśnienia płucnego. Fizjologiczny efekt treprostynilu polega na wazodylatacji. Głównymi działaniami farmakologicznymi treprostynilu są bezpośrednie rozszerzenie tętnic płucnych i pozostałych naczyń posiadających mięśniówkę gładką oraz hamowanie agregacji płytek krwi. Oprócz bezpośredniego działania na naczynia lek ten hamuje również cytokiny
Mechanizm działania
Głównym działaniem treprostynilu jest rozszerzenie tętnic płucnych i ogólnoustrojowych. Hamuje także agregację płytek krwi oraz proliferację mięśni gładkich. Jako syntetyczny analog prostacykliny wiąże się on z receptorem prostacykliny, który następnie indukuje wymienione powyżej efekty[1].
Wskazania do stosowania
charakterystyka produktu leczniczego: leczenie samoistnego lub dziedzicznego tętniczego nadciśnienia płucnego w celu poprawienia tolerancji wysiłkowej i objawów chorobowych u pacjentów, znajdujących się w III czynnościowej klasie NYHA[1]
program leczenia tętniczego nadciśnienia płucnego: terapia II rzutu u pacjentów w wieku 18 lat i powyżej: po nieskutecznym leczeniu I rzutu lub u pacjentów będący w IV klasie czynnościowej WHO w momencie rozpoznania choroby [2]
Przeciwwskazania
nadwrażliwość na treprostynil lub którąkolwiek substancję pomocniczą
Pompa do podskórnego podawania treprostyniluPompa do dożylnego podawania treprostynilu
Treprostynil sodu ma formę bezbarwnego roztworu do podawania w ciągłym wlewie podskórnym lub dożylnym. Do iniekcji podskórnej wykorzystywana jest mikroinfuzyjna pompa Apex Micro Sc, połączona kaniulą z wkłuciem podskórnym. Do podawania dożylnego służy w całości implantowana pod skórę, niemal bezobsługowa, pompa LenusPro, której obsługa ogranicza się do napełniania co 3–5 tygodni.
Działania niepożądane
Występowanie niepożądanych objawów, do których zalicza się zaczerwienienie twarzy, ból głowy, niedociśnienie tętnicze, nudności, wymioty i biegunka, uzależnione jest na ogół od stosowanej dawki treprostynilu i wynikają bezpośrednio z właściwości farmakologicznych prostacyklin.
Działania niepożądane mogą ustąpić w miarę kontynuacji terapii, natomiast, gdy trwają lub nie są tolerowane przez pacjenta, wówczas w celu ich złagodzenia,szybkość infuzji może zostać zmniejszona.
Objawy miejscowe, jak ból i odczyny w miejscu podania infuzji podskórnie, można niwelować lekami działającymi miejscowo. W przypadku znacznego nasilenia uzasadniona wydaje się zmiana formy podawania leku na dożylną i implantacja pompy LenusPro[3].
Dawkowanie i preparaty
Leczenie treprostynilem podawanym podskórnie rozpoczyna się od dawki 1–2 ng/kg/min, którą zwiększa się w zależności od nasilenia działań niepożądanych (ból w miejscu podawania, zaczerwienienie skóry, bóle głowy). Optymalna dawka ustalana jest indywidualnie u poszczególnych chorych. U większości waha się od 20 do 80 ng/kg/min. Nie określono dawki maksymalnej, limitowana jest ona jedynie tolerancją chorego[4].
W Polsce treprostynil występuje w formie roztworu pod nazwą Remodulin w stężeniach 1 mg/ml, 2,5 mg/ml, 5 mg/ml, 10 mg/ml w fiolkach po 20 ml. Producent: Ferrer International.
W Polsce
Wyniki wieloośrodkowego badania rejestracyjnego, do którego kwalifikowani byli również polscy pacjenci, zostały opublikowane w 2002[4]. Od tego czasu treprostynil jest zarejestrowany jako lek do stosowania w leczeniu tętniczego nadciśnienia płucnego. Obecnie w Polsce z terapii korzysta ponad 120 chorych z TNP; około 17 pacjentów ma implantowaną pompę do terapii dożylnej.
↑ abG. Simonneau, R.J. Barst, N. Galie, R. Naeije i inni. Continuous subcutaneous infusion of treprostinil, a prostacyclin analogue, in patients with pulmonary arterial hypertension: a double-blind, randomized, placebo-controlled trial. „Am J Respir Crit Care Med”. 165 (6), s. 800–804, Mar 2002. DOI: 10.1164/ajrccm.165.6.2106079. PMID: 11897647.
Bibliografia
A. Torbicki, M. Kurzyna: Nadciśnienie płucne. W: Choroby wewnętrzne. Przyczyny, rozpoznanie i leczenie. Andrzej Szczeklik (red.). T. I. Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2005, s. 358. ISBN 83-7430-031-0.
