Topielec – wiersz młodopolskiego poety Bolesława Leśmiana z tomu Łąka wydanego w 1920^[1]. Utwór jest napisany klasycznym polskim trzynastozgłoskowcem^[2] ze średniówką po sylabie siódmej, rymowanym parzyście. Pod względem gatunkowym jest balladą. Opowiada o kimś, kto zgubił się i zginął w lesie^[3]. Wiersz mówi o pragnieniu wiedzy i o zatraceniu się w poznawaniu obcego świata symbolizowanego przez las^[4][5]. Justyna Tabaszewska postrzega wiersz Leśmiana jako stwierdzenie przewagi natury nad człowiekiem, który nie jest w stanie przeniknąć jej tajemnic.

W zwiewnych nurtach kostrzewy, na leśnej polanie,

Gdzie się las upodobnia łące niespodzianie,

Leżą zwłoki wędrowca, zbędne sobie zwłoki.

Przewędrował świat cały z obłoków w obłoki,

Aż nagle w niecierpliwej zapragnął żałobie

Zwiedzić duchem na przełaj zieleń samą w sobie.

Szczególną uwagę wierszowi Leśmiana poświęcił poeta i eseista Jarosław Marek Rymkiewicz^[6].

Zobacz w Wikiźródłach tekst Topielec

• Bolesław Leśmian: Topielec. literat.ug.edu.pl. [dostęp 2017-04-12]. (pol.).

• Justyna Tabaszewska: Przestrzeń w literaturze. Zmiany w jej obrazowaniu na przykładzie Bolesława Leśmiana, Juliana Przybosia i Stanisława Barańczaka. repozytorium.amu.edu.pl. [dostęp 2017-04-12]. (pol.).
• Grzegorz Czerwiński: Przyroda sama w sobie a dramat „Topielca”, czyli o dylematach „filozofii ekologicznej” Bolesława Leśmiana. dzikiezycie.pl. [dostęp 2017-04-13]. (pol.).