Theo M. Landmann (ur. 10 lutego 1903 w Gdańsku, zm. 29 maja 1978 w Osnabrück) – niemiecki witrażysta i malarz szkła.
Życiorys
Theo M. Landmann w latach 1921–1922 studiował malarstwo u Fritza Pfuhle'a na Wyższej Szkole Technicznej Wolnego Miasta Gdańska. Przez cztery semestry był także wolnym słuchaczem na wydziale architektury i historii sztuki. W 1923 roku uczęszczał do berlińskiej państwowej szkoły artystycznej (Staatliche Kunstschule Berlin) i był uczniem Georga Tapperta i Philippa Francka. Ze względu na trudną sytuację ekonomiczną po hiperinflacji nie był w stanie kontynuować studiów. Po odbyciu stażu w zjednoczonych południowo-niemieckich warsztatach witrażu i mozaiki (Vereinigten Süddeutschen Werkstätten für Glasmalerei und Mosaik) w Solln pod Monachium, w 1925 r. zatrudnił się w zakładzie G. Deppen und Söhne w Osnabrück i pracował tam jako malarz szkła do 1927 r. W latach 1928–1929 był uczniem Jana Thorna Prikkera w Kölner Werkschulen w Kolonii, a od 1929 r. pracował jako niezależny artysta w Osnabrück. W 1939 r. poślubił artystkę-ceramik Ruth Kerckhoff. Po przerwie w czasie II wojny światowej kontynuował samodzielną działalność od 1945 r., a od 1967 r. był także nauczycielem sztuki. Zmarł w 1978 r. w wieku 75 lat. Został pochowany na cmentarzu Heger w Osnabrücku.
Twórczość
W 1925 r., w wieku 22 lat, Theo M. Landmann zaprojektował pięć figuratywnych witraży do kościoła św. Antoniego w Gdańsku-Brzeźnie. Było to jego pierwsze duże dzieło. Potem zaczął otrzymywać z całych Niemiec dalsze zlecenia na dzieła o tematyce sakralnej. Współpracował m.in. z architektami Dominikusem Böhmem i Theo Burlage.
W latach dwudziestych i trzydziestych XX w. jego działalność artystyczna obejmowała także projekty tapiserii figuratywnych oraz licznych fresków, z których niektóre wykonał własnoręcznie. Wiele z tych prac zostało zniszczonych podczas II wojny światowej.
Po 1945 r. zlecenia jakie otrzymywał koncentrowały się w północnych Niemczech. Projektował okna do kościołów, budynków użyteczności publicznej oraz dla klientów prywatnych. Tworzył witraże z motywami figuratywnymi, symbolicznymi i ornamentalnymi. Stosował techniki ołowiane i szkło trawione. Wykonywał także witraże szklano-betonowe.
Dzieła
Przypisy
Bibliografia
- Rainer Hehemann: Biographisches Handbuch zur Geschichte der Region Osnabrück. Bramsche: Rasch Verlag, 1990, s. 176. (niem.).
- Wilfried Wolf: Die Gründerzeit Osnabrücker Kunst. Bramsche: Rasch Verlag, 1986, s. 40-43. (niem.).
- Hanns-Gerd Rabe. Osnabrücker Kunst und Künstler 1900–1970. „Osnabrücker Mitteilungen”. 81, s. 101, 1974. (niem.).
- Walther Borchers. Der Glasmaler Theo Landmann. „Das Münster”. 3/4, s. 90-94, 1952. (niem.).
- Heinrich Lützeler. Was wird aus den Kirchenbauten des 19. Jahrhunderts?. „Die christliche Kunst”. 9, s. 149-262, 1936/1937. (niem.).
- Clément Morro. L’art religieux en Allemagne. „Revue moderne illustrée des Arts et de la vie”, s. 19-20, 1934-05-30. (fr.).
- Der Diamant. „Glas-Industrie-Zeitung”. 13, s. 269-270, 291-292, 1928-05-01. (niem.).
Linki zewnętrzne