Teraźniejszość – część linii czasu dziejąca się obecnie (w liniowej koncepcji czasu). W tym sensie teraźniejszości przeciwstawia się przeszłość oraz przyszłość.

W filozofii istnieje pozycja zwana prezentyzmem, według której teraźniejszość jest jedynym z trzech wymienionych stanów (przeszłość, przyszłość, teraźniejszość), który rzeczywiście istnieje^[1]. Terminy, które stosuje się do mówienia o pozostałych stanach, są konwencjami i nie należy z nich wyciągać konsekwencji ontologicznych.

Według Władysława Witwickiego psychiczna teraźniejszość trwa 6–12 sekund. Po upływie takiego czasu człowiek dane przeżycie odczuwa jako przeszłe^[2].

W sztuce, według Bohrera, wyobraźnia estetyczna człowieka doświadcza momentów intensywnych emocjonalnie w stanie absolutnej teraźniejszości, która może być wyłącznie wyczekiwana lub wspominana po tym, gdy miała miejsce. Doświadczenia te właściwe są modernizmowi i odpowiadają ciągłemu poczuciu utraty teraźniejszości.

• NedN. Markosian NedN., Time, Edward N.E.N. Zalta (red.), [w:] Stanford Encyclopedia of Philosophy, Winter 2017 Edition, Metaphysics Research Lab, Stanford University, 24 stycznia 2014, ISSN 1095-5054 [dostęp 2018-01-30] [zarchiwizowane z adresu 2017-12-21]  (ang.).???
• Władysław Witwicki: Psychologia. T. 1. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1962. OCLC 14619561.

• Karl Heinz Bohrer, Absolutna teraźniejszość, Oficyna Naukowa, 2003 (Das absolute Präsens. Die Semantik ästhetischer Zeit, 1994).
• Karl Popper “The Arrow of Time”, Nature 177 (1956).
• Arthur Prior, “The Notion of the Present”, Studium Generale 23, 1970, s. 245-8.