Taro i Jiro (jap. タロ と ジロ Taro to Jiro; także: タロウ と ジロウ Tarō to Jirō) – dwa japońskie psy pociągowe rasy sachaliński husky, które przeżyły samodzielnie zimę na Antarktydzie.

W 1958 roku statek "Sōya" przywiózł do stacji antarktycznej Syowa (Shōwa) drugą zmianę zimującą. Z powodu złych warunków atmosferycznych i lodowych, statek nie dotarł do samej bazy i wysadzenie polarników na lód okazało się niemożliwe. Poprzednią zmianę ewakuowano na statek helikopterem. Na stacji pozostawiono jednak piętnaście psów, używanych do ciągnięcia sań.

W roku 1959 Sōya znów przybyła na stację i znaleziono dwa żywe z pozostawionych rok wcześniej psów.

Psy dalej były używane do pracy na Antarktydzie. Jiro umarł na Antarktydzie w 1960 roku; zaś Taro został przewieziony na Uniwersytet Hokkaido w Sapporo, gdzie zmarł w 1970 roku, a jego ciało zostało poddane taksydermii.

Zdarzenie odbiło się dużym echem w Japonii. Psom wystawiono kilka pomników (część z nich poświęcona jest całemu zaprzęgowi). Wydano poświęcony specjalnie im znaczek^[1].

W 1983 powstał japoński film Nankyoku monogatari ("Opowieść o biegunie południowym") w reżyserii Koreyoshiego Kurahary^[2], do którego muzykę skomponował Vangelis^[3], a w 2006 amerykański film Przygoda na Antarktydzie.

• Bob Hackett, Sander Kingsepp, Peter Cundall: Japanese Ammunition Ships. Imperial Japanese Navy Page. [dostęp 2011-03-20]. (ang.).
• Alice Gordenker: A pack of dog statues. Japan Times On-line, 2005-04-21. [dostęp 2011-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-19)]. (ang.).

• Wakkanai: Strona o Taro i Jiro. www.city.wakkanai.hokkaido.jp. [dostęp 2011-03-21]. (jap.).