Ten artykuł dotyczy podpułkownika Wojska Polskiego. Zobacz też: inne osoby używające imienia i nazwiska Tadeusz Łękawski.

Tadeusz Łękawski

Tadeusz Łękawski (przed 1934)
podpułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia	14 października 1894 Lwów
Data i miejsce śmierci	11 lipca 1983 Gdańsk
Przebieg służby
Lata służby	1914–1939
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	2 pułk szwoleżerów
Stanowiska	dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka kampania wrześniowa
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Tadeusz Łękawski (ur. 14 października 1894 we Lwowie, zm. 11 lipca 1983 w Gdańsku) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, ułan Legionów Polskich, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się w rodzinie Kazimierza i Leokadii z Radwańskich^[1][2]. Absolwent gimnazjum w Krakowie i student Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 16 sierpnia 1914 w Legionach Polskich^[3]. Żołnierz 2 szwadronu w 2 pułku ułanów. Szczególnie odznaczył się 13 czerwca 1915 w szarży pod Rokitną, za udział w której został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[4].

Po kryzysie przysięgowym wraz z pułkiem w składzie Polskiego Korpusu Posiłkowego. Internowany w Witkowicach. Od 1 listopada 1919 w szeregach odrodzonego Wojska Polskiego, początkowo w 2 pułku ułanów, a następnie jako dowódca plutonu w 2 pułku szwoleżerów^[3], z którym brał udział w walkach na froncie wojny polsko-bolszewickiej^[3]. Ranny 26 lipca 1920 w szarży pod Szczurowicami^[3]. Po zakończeniu wojny jako żołnierz zawodowy pozostał nadal w 2 pułku^[3]. Zajmował w nim m.in. stanowiska: dowódcy 3 szwadronu, oficera materiałowego. 18 lutego 1928 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 17. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[5]. W kwietniu tego roku został przesunięty ze stanowiska dowódcy szwadronu na stanowisko kwatermistrza^[6]. W styczniu 1931 został przesunięty na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[7]. 27 czerwca 1935 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 2. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[8].

Od 3 września 1939 dowodził pułkiem podczas wojny obronnej. Od 17 września w niewoli niemieckiej. Po wyzwoleniu obozu 6 lutego 1945 wrócił do Polski. Od 1959 na emeryturze.

Zmarł w Gdańsku, pochowany na Cmentarzu Starym w Starogardzie Gdańskim^[9].

Był żonaty z Mileną Rudnicką z Ciechanowskich (1899–1990), nie miał dzieci^[10].

• Krzyż Złoty Orderu Wojskowego Virtuti Militari^[10]
• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5463^[10][11][12]
• Krzyż Niepodległości – 6 czerwca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[13][14]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1938 „za zasługi na polu pracy społecznej”^[15][16]
• Krzyż Walecznych dwukrotnie^[10]
• Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928^[17][10]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaka za Rany i Kontuzje
• Odznaka pamiątkowa 2 Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich
• Odznaka pamiątkowa „Krzyż Rokitniański”

• Łękawski Tadeusz. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.53-4428 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-13].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
• Adam Mniszek, Klemens Rudnicki: Zarys historii wojennej 2-go Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.