Tadeusz Zieliński (kapitan)

Tadeusz Zieliński
kapitan artylerii kapitan artylerii
Data i miejsce urodzenia

17 marca 1893
Jarosław

Data i miejsce śmierci

9-11 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1924

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

24 Pułk Artylerii Lekkiej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Krzyż Wojskowy Karola

Tadeusz Zieliński[a] (ur. 17 marca 1893 w Jarosławiu, zm. 9-11 kwietnia 1940 w Katyniu) – kapitan artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 17 marca 1893 w Jarosławiu, w rodzinie Jacka i Anny z Aignerów[2]. W Jarosławiu ukończył szkołę powszechną oraz I Gimnazjum i Liceum. Studiował prawo oraz przemysł na Akademii Handlowej w Wiedniu. Z chwilą wybuchu pierwszej wojny światowej w 1914 roku został wcielony do armii austriackiej. Ukończył w niej szkołę oficerów rezerwy. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1916 w korpusie oficerów rezerwy artylerii polowej i górskiej[3]. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Artylerii Polowej Nr 2 (były Pułk Armat Polowych Nr 29)[4].

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę wrócił do Jarosławia, wstąpił do Wojska Polskiego i otrzymał przydział do 4 pułku artylerii polowej. W 1919 roku awansował do stopnia porucznika. Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej oraz w wojnie polsko-bolszewickiej. 9 września 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w składzie amunicji w Buczaczu[5]. Następnie w składzie amunicji w Kowlu. Był również dowódcą pociągu amunicyjnego nr 12. 1 czerwca 1921 służył w składzie amunicji 6 Armii, a jego oddziałem macierzystym był 5 dywizjon artylerii ciężkiej[6]. W 1922, jako oficer rezerwy posiadał przydział do 6 pułku artylerii ciężkiej we Lwowie[7]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 475. lokatą w korpusie oficerów rezerwy artylerii[8][9][10]. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 3 pułku artylerii polowej Legionów w Zamościu[11]. W 1924 został przydzielony w rezerwie do 24 pułku artylerii polowej w Jarosławiu[12][13].

W latach 1924–1939 był radnym Rady Powiatu pracując w jarosławskim magistracie jako referent ds. wojskowych.

Pod koniec sierpnia 1939 roku wobec zagrożenia wojennego został powołany do 24 pułku artylerii lekkiej w Jarosławiu wchodzącego w skład 24 Dywizji Piechoty. W pierwszych dniach września opuścił Jarosław i przeszedł wraz ze swoim pułkiem szlak bojowy od Tarnowa do Lwowa, tocząc zacięte walki w rejonie Zakliczyna, Birczy, Rzęski Ruskiej. 19 września w rejonie Tarnopola, oddziały polskie zostały zatrzymane przez wojska sowieckie. Został osadzony wraz z innymi oficerami w obozie w Kozielsku. Między 9 a 11 kwietnia 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w lesie katyńskim[14].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[15]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Tadeusz Zieliński był żonaty z Heleną z Wątrobów, z którą miał córkę Krystynę i syna Zbigniewa (1918–2003)[2].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Tadeusz II Zieliński”, w celu odróżnienia od innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko[1].

Przypisy

  1. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 720, 842.
  2. ↑ a b c d Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 733.
  3. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 1081.
  4. ↑ a b c Ranglisten 1918 ↓, s. 1128.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 35 z 15 września 1920 roku, s. 861.
  6. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 312, 972.
  7. ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 339.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 842.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 767.
  10. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 134.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 720.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 682.
  13. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 636.
  14. ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 347.
  15. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.

Bibliografia