Tadeusz Jan Sułowski (ur. 28 października 1874 w Warszawie, zm. 16 lipca 1952)^[1] – polski inżynier elektryk, przedsiębiorca, wieloletni dyrektor zarządzający koncernu Siła i Światło^[2][3], działającego w Polsce w latach 1918–1947. Była to pierwsza spółka w odrodzonej w 1918 roku Polsce, członek Rady Centralnego Związku Polskiego Przemysłu, Górnictwa, Handlu i Finansów w 1920 roku^[4].

W okresie I wojny światowej był jednym ze współzałożycieli Głównego Komitetu Obywatelskiego w Łodzi w sierpniu 1914 roku i II wiceprzewodniczącym jego prezydium do rozwiązania z dniem 1 lipca 1915 roku^[5][6][7][8]. Z jego ramienia przewodniczył także powołanemu wówczas Centralnemu Komitetowi Milicji Obywatelskiej, który działał do rozwiązania przez władze niemieckie w czerwcu 1915^[9]. W wyborach do Rady Miejskiej w Łodzi, przeprowadzonych w styczniu 1917, uzyskał mandat radnego, startując z listy Polskiego Komitetu Wyborczego^[8][10].

Przed 1918 rokiem przez wiele lat był dyrektorem łódzkiej filii spółki Polski Siemens^[11], działającego na terenie Królestwa Polskiego oddziału koncernu Siemens. W 1918 był jednym ze współzałożycieli koncernu Siła i Światło, przez wiele lat był również jego dyrektorem^[11]. Jako przedstawiciel koncernu wszedł w skład członków założycieli spółki Polskie Radio, pierwszego stałego nadawcy radiowego w Polsce. Wraz z nim rozgłośnię zakładali Leopold Skulski, Zygmunt Chamiec, Bolesław Chełmicki, Władysław Heller i Piotr Drzewiecki. Po wycofaniu się koncernu z działalności w Polskim Radiu pozostał związany z nim jako wieloletni członek Rady Zarządzającej^[3].

W okresie okupacji niemieckiej w czasie II wojny światowej Sułowski działał w dowództwie ZWZ (od 1942 – Armia Krajowa). Po 1945 prowadził w latach 1945-1949 wraz z żoną w Zakopanem punkt przerzutowy członków AK do Czechosłowacji^[12]. Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (pod murem ul. Tatarskiej, grób 140/141)^[13].

Dziadek Andrzeja Sułowskiego.