Studiował w Krakowie w Szkole Sztuk Pięknych u Jana Matejki, następnie w Wiedniu i Monachium. Wiele podróżował m.in. do Berlina, Kopenhagi, Monachium, Wiednia i Pragi w 1891, Włoch w 1894, Rumunii po 1897, oraz Petersburga i Moskwy. Uczestniczył w wielu wystawach, otrzymał złote medale w Paryżu (1890) i San Francisco (1894). Wykonał m.in. dekoracje kaplicy św. Stanisława w bazylice św. Antoniego w Padwie, dekoracje teatru we Lwowie. Przyozdobił kilkadziesiąt kościołów i instytucji w Polsce i za granicą, wykonując lub projektując freski, polichromie i witraże[1]. Aktywnie uczestniczył w życiu artystycznym, zakładał szkoły rysunku i stowarzyszenia: Młoda Sztuka we Lwowie i Stowarzyszenie Artystów w Poznaniu.
Mieszkał w Krakowie, we Lwowie i w Czerniowcach, skąd wyprawiał się do Rumunii. Pod koniec życia przebywał głównie w Swoszowicach pod Krakowem, gdzie miał pracownię. Był żonaty od 1894 z Marią ze Starzewskich, miał z nią dwie córki: Marię (1895-1979) i Annę (1900-1982)[2].
Popiel osiągnął znaczną popularność za życia, odznaczał się pracowitością i różnorodnością zainteresowań. Przez zwolenników nowych prądów w sztuce był lekceważony, czy wręcz wyśmiewany[3]. Zarzucano mu przywiązanie do wzorów wyniesionych od Matejki, eklektyzm i niechęć do nowości. Po śmierci powoli uległ zapomnieniu, obecnie kojarzony jest głównie z panoramami, które malował z Janem Styką.
trzy ścienne kompozycje o tematyce historycznej w kościele Klarysek we Lwowie: Śluby Jana Kazimierza, Wjazd Jana III Sobieskiego do Wiednia i Obrona lwowskiego klasztoru bernardynów przed Tatarami i Kozakami
cykle portretów profesorów lwowskich i poczet królów polskich
Przypisy
↑Tadeusz Popiel (szkic monografii), Poznań: nakładem Stowarzyszenia Artystów, 1913, s. 9-16.