Tadeusz Pietrykowski[1] (ur. 14 października 1895 w Gorzycach, zm. 1940 w Kijowie) – porucznik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, prawnik, prezes Sądu Okręgowego w Katowicach.
Życiorys
Urodził się 14 października 1895 w Gorzycach, w rodzinie Franciszka (ur. 1869) i Anastazji ze Stafańskich[2]. Był starszym bratem Wincentego (1898–1940), podporucznika lekarza Wojska Polskiego[3][4], zamordowanego w Charkowie[5]. Odbywał studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Fryderyka Wilhelma w Berlinie.
W czasie I wojny światowej służył w armii niemieckiej. W lipcu 1917 został skierowany do pełnienia służby w szeregach policji wojennej w Lille[6].
Razem z ojcem i bratem wziął udział w powstaniu wielkopolskim.
8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu porucznika rezerwy ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 4813. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7][8]. Posiadał przydział w rezerwie do 67 pułku piechoty w Brodnicy[9][10][11]. W 1934, jako oficer pospolitego ruszenia pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Toruń. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VIII. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[12].
W latach 1920–1924 studiował na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego. Od 1926 był sędzią sądu grodzkiego w Poznaniu, następnie sądu powiatowego i sądu okręgowego. Od 1937 pełnił funkcję wiceprezesa[13], a następnie prezesa sądu okręgowego w Katowicach. W tym czasie tworzy w Katowicach Śląskie Towarzystwo Miłośników Książki i Grafiki, którego został przewodniczącym[14].
Należał do Toruńskiego Towarzystwa Naukowego, był współzałożycielem i członkiem zarządu Konfraterni Artystycznej, redaktorem „Teki Pomorskiej", sekretarzem i skarbnikiem Towarzystwa Bibliofilów im. Joachima Lelewela, prezesem Stowarzyszenia Polsko-Francuskiego.
Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD w Tarnopolu. Następnie miał być także przetrzymywany w obozie Pawliszczew Bor. Na wiosnę 1940 został zamordowany przez NKWD w Bykowni. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 41/2-12 oznaczony numerem 2274)[15]. Został pochowany na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.
Publikacje
Ordery i odznaczenia
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Na liście ofiar zamordowanych z Ukraińskiej Listy Katyńskiej podano formę nazwiska „Petrykowski”. Taki zapis nazwiska podała także Maria Magdalena Blombergowa. Poprawna forma nazwiska „Pietrykowski” została wymieniona w Kalendarzu Sądowym na Rok 1939 oraz w Publikacji Tadeusza Zakrzewskiego. Tadeusz Zakrzewski: Tadeusz Pietrykowski : 1895-1940 : w służbie dobra i piękna książki polskiej. Katowice: Towarzystwo Przyjaciół Książki. Oddział Śląski, 1993. Brak numerów stron w książce
- ↑ Czechowska 2008 ↓, s. 137.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 223, 765.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-20]..
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 412.
- ↑ Pietrykowski 1933 ↓, s. 5.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 532.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 470.
- ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 220.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 318.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 283.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 259, 1005.
- ↑ Kalendarz Sądowy na Rok 1939. Warszawa: 1939, s. 116.
- ↑ Anita Tomanek, Amor librorum nos unit. W kręgu bibliofilów śląskich 1968-2008. Katowice : [Biblioteka Śląska : Śląskie Towarzystwo Miłośników Książki i Grafiki], 2013, s. 12. ISBN 978-83-60209-32-5
- ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 72. [dostęp 2014-10-27].
- ↑ Czechowska 2008 ↓, s. 138.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 63, poz. 81.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-20]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-20]..
Bibliografia
- Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Maria Magdalena Blombergowa. Uczeni polscy rozstrzelani w Katyniu, Charkowie i Twerze. „Analecta”. R. 9 Z. 2 (18), s. 58, 2000.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Tadeusz Pietrykowski: Moje wspomnienia z Lille z czasu okupacji niemieckiej 1917–1918. Toruń: Nakładem Stowarzyszenia Polsko-Francuskiego w Toruniu, 1933.
- Kamila Czechowska: Pietrykowski Tadeusz (1895–1940?). W: Powstańcy wielkopolscy : biogramy uczestników powstania wielkopolskiego 1918-1919. Bogusław Polak (red.). T. IV. Poznań: Towarzystwo Pamięci Powstania Wielkopolskiego 1918-1919. Zarząd Główny, 2008, s. 137–138. ISBN 978-83-920103-9-5.
