Tadeusz Gałecki (generał)

Ten artykuł dotyczy generała. Zobacz też: Inne osoby o tym imieniu i nazwisku.
Tadeusz Gałecki
ilustracja
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

11 lipca 1868
Irkuck

Data i miejsce śmierci

27 stycznia 1941
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

do 1923

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Formacja

Armia Wielkopolska

Jednostki

15 Dywizja Piechoty

Stanowiska

dowódca piechoty dywizyjnej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie)

Tadeusz Gałecki (ur. 29 czerwca?/11 lipca 1868 w Irkucku, zm. 27 stycznia 1941 w Warszawie[1]) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Był synem Stanisława, lekarza i powstańca 1863 roku, oraz Wiktorii z Maszewskich. W latach 1885–1917 pełnił służbę w Armii Imperium Rosyjskiego. Ukończył w niej Czugujewską Szkołę Junkrów Piechoty oraz awansował na pułkownika. Po rewolucji październikowej był więziony przez bolszewików za czynny udział w organizowaniu polskich formacji wojskowych na Ukrainie.

25 listopada 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego, w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 3 października 1914 roku[2] i przydzielony do Komisji Emerytalnej Ministerstwa Spraw Wojskowych[3]. 6 czerwca 1919 roku został przeniesiony z Dowództwa Wojsk Samochodowych Okręgu Generalnego „Lublin” w Lublinie do Armii Wielkopolskiej[4].

6 czerwca 1919 roku na wniosek głównodowodzącego Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim, generała piechoty Józefa Dowbor-Muśnickiego został zatwierdzony przez Komisariat Naczelnej Rady Ludowej w posiadanym stopniu pułkownika[5]. 22 maja 1920 roku został ponownie zatwierdzony w Wojsku Polskim w stopniu pułkownika z dniem 1 kwietnia 1920 roku[6].

W czasie wojny z bolszewikami dowodził 7 pułkiem Strzelców Wielkopolskich (od 1 czerwca do 2 września 1919), II Brygadą 2 Dywizji Strzelców Wielkopolskich (od 2 września 1919[7]) i XXX Brygadą Piechoty (od 20 IX 1920). W 1921 roku został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 15 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty.

26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku, w związku z przeniesieniem w stan spoczynku[8].

Żonaty z Leonią Kowalewską, z którą miał dwóch synów: Tadeusza Józefa (1898-1945), prawnika, sędziego w Radomiu, zmarłego podczas ewakuacji KL Gross-Rosen i Jarosława Wiktora (r. 1900).

Pochowany w alei głównej na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A23-tuje-1)[9].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Nekrolog w: „Nowy Kurier Warszawski”, nr 24 z 29 stycznia 1941 roku.
  2. ↑ Dziennik Rozporządzeń Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 7 z 30.11.1918 r.
  3. ↑ Dziennik Rozporządzeń Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 10 z 11.12.1918 r.
  4. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 71 z 28 czerwca 1919 roku, poz. 2300.
  5. ↑ Tygodnik Urzędowy Naczelnej Rady Ludowej Nr 23 z 24.06.1919 r.
  6. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 20 z 29.05.1920 r.
  7. ↑ Obowiązki dowódcy II brygady 2 DSW łączył do dnia 3 listopada 1919 roku z pełnieniem obowiązków dowódcy 7 Pułku Strzelców Wielkopolskich.
  8. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 70 z 7.11.1923 r.
  9. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  10. ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2976 z 13 maja 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 21, poz. 825

Bibliografia