Tadeusz Bednarczyk pseudonim „Bednarz”, „Tadeusz” (ur. 28 sierpnia 1913[1] w Warszawie, zm. 2002 tamże) – polski działacz katolicko-narodowy[2], pułkownik WP[3], autor książek o tematyce historycznej, z wykształcenia ekonomista.
Życiorys
W 1936 roku ukończył studia ekonomiczne w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. Pracował jako urzędnik w Grodzkiej Izbie Skarbowej, równolegle prowadząc zakład szewski[3].
Podobno w czasie okupacji niemieckiej był żołnierzem Organizacji Wojskowej, a następnie Armii Krajowej[4]; pracował w getcie warszawskim do wybuchu powstania jako przedstawiciel Urzędu Skarbowego, pełniąc jednocześnie funkcję koordynatora Korpusu Bezpieczeństwa oraz AK do pomocy dla powstających konspiracyjnych wojskowych oddziałów żydowskich; za jego pośrednictwem Korpus Bezpieczeństwa miał przekazywać broń dla Żydowskiego Związku Wojskowego[5]; brał też podobno udział w powstaniu warszawskim.
Większość tych informacji jest kwestionowana przez historyków[3].
Po zakończeniu działań wojennych został zatrudniony w Szefostwie Służby Zdrowia MBP. Był kwatermistrzem Centralnego Szpitala Departamentu III, a następnie kierował sanatoriami i domami wypoczynkowymi w Zatrzebiu, Bierutowicach i Kudowie-Zdroju. W 1946 roku został dyscyplinarnie zwolniony, co miało związek ze znęcaniem się nad niemieckimi pracownikami[3]. W 1950 roku został zatrzymany przez UB, a następnie skazany na karę 1,5 roku pozbawienia wolności za próbę pomocy w nielegalnym przekroczeniu granicy brytyjskiemu dyplomacie i wymianę obcej waluty[3]. W 1962 roku na zasadzie dobrowolności został pozyskany jako tajny współpracownik Służby Bezpieczeństwa, równocześnie był od 1973 roku inwigilowany przez tę służbę[3].
Był organizatorem i kustoszem Muzeum gen. Władysława Sikorskiego w Warszawie[6]. W latach 70. zaangażował się w działalność Związku Bojowników o Wolność i Demokrację[3]. W 1981 roku współtworzył Zjednoczenie Patriotyczne „Grunwald”. Publikował w tygodniku „Rzeczywistość”. Po 1991 roku związał się z partią Przymierze Samoobrona, którą m.in. wspierał w kampanii wyborczej[2]. Był współwydawcą i publicystą „Tygodnika Ojczyzna”.
Odznaczenia
Wybrana literatura
- Walka i pomoc. OW-KB a organizacja ruchu oporu w getcie warszawskim, Wyd. Iskry, Warszawa 1968,
- Lewica demokratyczna, Unia Nowoczesnego Humanizmu, Warszawa 1985,
- Obowiązek silniejszy od śmierci: wspomnienia z lat 1939-1944 o polskiej pomocy dla Żydów w Warszawie, Wyd. Grunwald, Warszawa 1986, ISBN 83-00-00776-8,
- Wiesenthal contra Waluś, Demianiuk i inni, Wyd. Ojczyzna, Warszawa 1997, ISBN 83-86449-13-6,
- Życie codzienne warszawskiego getta, Wyd. Ojczyzna, Warszawa 1995, ISBN 83-86449-02-0.
Przypisy
- ↑ Tadeusz Bednarczyk. Katalog WebOPAC Biblioteki Narodowej w Warszawie.
- ↑ a b Sławomir Cenckiewicz: Narodowa esbecja. wprost.pl, 32/2007.
- ↑ a b c d e f g h i j Dariusz Libionka, Apokryfy z dziejów Żydowskiego Związku Wojskowego i ich autorzy., Zagłada Żydów. Studia i Materiały, Nr 1 (2005), strony: 165-190; Przemysław Gasztold-Seń, Oficer Korpusu Bezpieczeństwa, hagiograf Żydowskiego Związku Wojskowego, tropiciel „syjonizmu”. Powojenna działalność Tadeusza Bednarczyka. [w:] Letnia Szkoła Historii Najnowszej 2010, tom IV, red. Jarska N., Kozłowski T., Instytut Pamięci Narodowej, Warszawa 2011, s. 163-176
- ↑ Wojciech Reszczyński: Krzywdząca niesprawiedliwość. naszdziennik.pl, 8 lutego 2007.
- ↑ Maciej Kledzik: Żydowski Związek Wojskowy – wspólny rodowód z AK. „Rzeczpospolita”, 12 czerwca 2004.
- ↑ Tadeusz Bednarczyk, Wiesenthal contra Waluś, Demianiuk i inni
Bibliografia
- Dariusz Libionka, Apokryfy z dziejów Żydowskiego Związku Wojskowego i ich autorzy., Zagłada Żydów. Studia i Materiały, Nr 1 (2005), strony: 165-190
