Szeba (fl. X wiek p.n.e.) – Hebrajczyk z pokolenia Beniamina, syn Bikriego. Wzniecił bunt przeciwko królowi Dawidowi niedługo po stłumieniu buntu Absaloma. Opisywany w 2 Księdze Samuela.

Szeba podał w wątpliwość prawo Dawida do panowania nad całym Izraelem i wzywał plemiona północne do wypowiedzenia posłuszeństwa monarsze.

{{Cytat}} Linki zewnętrzne: "źródło". Pokolenie Judy pozostało jednak wierne Dawidowi. Król powierzył stłumienie buntu Amasie. Kiedy ten nie zdołał na czas przeprowadzić mobilizacji, władca wysłał przeciwko buntownikowi swoją gwardię przyboczną pod wodzą Abiszaja, z udziałem Joaba. Szeba schronił się w Abel Bet-Maaka. Kiedy Joab obległ miasto, jego mieszkańcy zgładzili buntownika.

W buncie Szeby ujawniły się tendencje separatystyczne plemion północnych, które doprowadziły do podziału Izraela w okresie rządów Roboama. Doprowadził też do odbudowy pozycji Joaba, który w czasie buntu zamordował swojego przeciwnika, Amasę.

• Alfred Tschirschnitz: Dzieje ludów biblijnych. Warszawa: M. Sadren i S-ka, 1994, s. 240. ISBN 83-86340-00-3.
• Fritz Rienecker, Gerhard Maier: Leksykon biblijny. Waldemar Chrostowski (red.). Warszawa: Oficyna wydawnicza "Vocatio", 2001, s. 781, seria: Prymasowska Seria Biblijna. ISBN 83-7146-061-9.